Drop-oud

Drop-Oud
Ik heb een hekel aan drop-ouds.
Ik zie u grinniken en hoor uw hoongelach. Ik peil uw gedachten; ze zijn niet vleiend. En toch bedoel ik drop-ouds en niet drop-outs.
Ongeveer 30 jaar geleden ontmoette ik voor het eerst zo’n wezen, zo’n drop-oud. Ik had net mijn eerste kampeerbusje gekocht, een 15 jaar oude Hanomag. Hij zag er niet uit, maar reed OK, en kostte maar 1200 Nederlandse guldens. Er zat een keukentje in, en de dinette kon je ombouwen tot een redelijk ruim bed. Een porta-potti maakte de zaak compleet. En ik was er dolgelukkig mee.
De eerste reis met het busje ging naar de Moezel-vallei in Duitsland. De Moezelvallei is 1 van de meest zonrijke gebieden in Duitsland en goed bereikbaar vanuit Nederland. Langs deze Moezel tussen Trier en Cochem zijn talloze parkeerplaatsen te vinden waar je met je camper of kampeerbus gratis mag overnachten. Soms zijn het eenvoudige plekken, maar er zijn ook prachtige overnachtingsmogelijkheden, vaak aan de oever van de rivier.
En daar, aan de Moezel, trof ik grote aantallen drop-ouds aan. Ze hebben een aantal kenmerken gemeen. Drop-ouds zijn grijs, bejaard, met pensioen of zelfs vervroegd pensioen, in het bezit van veel geld en ze hebben de mooiste en grootste campers. Overdag doen ze zich voor als toeristen. Ze denken zich dan onopvallend te mengen tussen de echte toeristen, maar dat lukt ze maar matig, want ze zijn te herkennen aan hun grijze haardos. ’s Avonds zie je ze weer terug op de camper-overnachtingsplaatsen waar ze hun jeu-de-boules-ballen tevoorschijn halen en een potje gaan ballen. Heel relaxed allemaal; ze lijken echt van het leven te genieten. Vaak zijn ze in restaurants te vinden en ze houden van een goed glas wijn, bier is ook OK. Niks mis mee toch? Sympathiek zou je zeggen.
Maar…..na 1 week zit mijn vakantie er al weer op. En op die laatste avond sprak ik mijn buurman-drop-oud en zijn vrouw. Ze wilden nu, nu het toch wat kouder werd langzamerhand op weg gaan naar het zuiden om een goede overwinteringsplek te gaan zoeken in Spanje of Portugal. Met de Kerst zouden ze dan even met het vliegtuig naar Nederland komen om met hun kinderen en kleinkinderen, ze hadden er al 7!, de kerstdagen te vieren. Omstreeks april of zo, als de ergste kou weer achter de rug was zouden ze zoetjesaan eens weer huiswaarts gaan, maar niet nadat er ook nog even de ski’s ondergebonden waren in Garmisch-Partenkirchen.
Ik haat dat! Die gevoelloosheid van die mensen! Zij wel! Lekker de schaapjes op het droge. Geen aandeel meer hoeven leveren aan de economische vooruitgang van ons land. Sterker nog; de helft van het jaar spenderen ze (ons) geld in het buitenland. En geen spoor van medeleven met mij, met ons, hardwerkende burgers. Ik kan niet zomaar overwinteren in Spanje maar moet kromliggen om hun A.O.W. te verdienen. Het is niet eerlijk.
Dat vertelde ik ook aan die grijze. Maar hier had hij geen boodschap aan, geen begrip ook. Hij had ons land opgebouwd na de oorlog, altijd hard gewerkt. Zwaar lichamelijke arbeid verricht ook. Jarenlang op de steiger gestaan in weer en wind. Toen was er nog geen ARBO-wet waarin de huidige patat-generatie beschermd wordt tegen te zware fysieke belasting. De watjes. Mocht hij nu nog, zolang zijn gezondheid het toeliet nog een paar jaartjes genieten? (Hij had me even daarvoor een hele lijst met zijn klachten opgesomd; nieuwe heup gehad/rugklachten vanwege slijtage/kortademig)
Tja, als je het zo bekijkt had hij toch ook wel een beetje gelijk. Maar toch; ik kan het niet goed beredeneren, toch heb ik een hekel aan drop-ouds. Voorlopig althans. Misschien verdwijnt mijn aversie bij het ouder worden? Wellicht!