Zij was geen transgender meer

Ik beschouwde Emma Petronella als een volmaakte vrouw, het deed er voor mij niets meer toe, dat ze vroeger in een mannenlichaam had gewoond. Ze was ook geen transgender meer, een transgender was iemand in de overgangsfase en die had zij voltooid. Ze had het me allemaal uitvoerig verteld toen we wat opener naar elkaar werden en over onze relatie durfden te praten.
Het trof me dat ze in haar moeilijke tijd voor acceptatie bij de homoscene moest zijn omdat veel mensen uit haar omgeving er moeilijk over deden. Ik had gedacht dat het bij rijkere mensen geen probleem zou zijn, maar dat was een vooroordeel, zo vertelde Emma Petronella mij.
Misschien was ze door haar verleden zo allergisch geworden voor gezapigheid. Ze was altijd gedreven en had geen rust in haar lichaam. Ze had ook een streng oordeel over de dichtkunst.
Ik had de boeken gelezen uit haar boekenkast, niet allemaal en helemaal, maar zo nu en dan een gedeelte als de tijd het mij toeliet.

Op een dag, het begon al te schemeren, kwam ik er toe om haar een zelfgeschreven Hector Havermout gedicht te laten lezen. Ze was onverbiddelijk, ze liet me weten dat ik tot het lagere volk behoorde en mijn aandacht op mijn schoolboeken moest vestigen. Hoe ik het in mijn hoofd haalde dat ik ook maar kon tippen aan dat wat zij literatuur noemde. De gevestigde orde die haar muren dichtgetimmerd had. Ik werd er onzeker van en gooide mijn Hector Havermout schrift in de kattenbak, dan had Frits de kater er nog wat aan.
Ik mocht haar rozen snoeien en haar bloemen in een vaas zetten. Ik mocht van alles verzinnen en haar braaf blijven beminnen, maar zij had geen interesse voor mijn poëtische zinnen.
Ik liet ze voortaan aan niemand meer lezen. Er broeide een vochtige duisternis in mijn hart.