Eenzaam

Ik weet dat ik je niet meer kan krijgen, ik weet niet wat het mis is gegaan. Je had me lief dat voelde ik maar je blik is veranderd je gedag is niet meer zoals toen. Ik vraag me af hoe dat kan, ik zag een toekomst voor me met jou aan mij zij. En nu verlang je niet langer naar mij. Misschien moet ik weer gaan daten om jou te vergeten. Maar wie zou nu gaan met een meisje zoals mij. Een lelijke kop bedenkt met pukkels, haren zo dun en een natuurlijk een bril. Het perfecte uiterlijk in sprookjes die veranderen in een godin. Maar helaas in die verhaaltje daar geloof ik niet meer in. Mijn leven plannen met dromen, dat houd me op mijn been. Lange reizen, uitdagingen en veel plezier. Maar zou dat helpen tegen al het leegte dat ik voel. Ik heb zoveel mensen om me heen maar kan me toch ontzettend eenzaam voelen. Voor sommige mensen klinkt dat misschien gek. Ik heb eerdere relaties gehad die de leegte niet konden op vullen, bestond er maar iets of iemand die mij die tevredenheid kan laten voelen. Iedereen benader ik met een glimlach maar zoals zoveel clichés zeggen van binnen huil ik. Als mensen dat zeggen denk ik altijd zouden ze zich ook net zo eenzaam en vol verdriet voelen als ik doe. Ik zou het op mijn verleden kunnen gooien, gescheiden ouders, gepest, veel zorgen gehad. Maar dat is een smoes, door de gebeurtenissen zou ik toch juist moeten zien wat nu wel goed is, wat en wie ik nu wel om me heen heb. Maar het lukt me niet iets positiefs te verzinnen. Soms denk ik wel eens aan een mes of medicijnen misschien wel verdwijnen zodat niemand me kent. Maar dat kan ik niet de mensen aandoen waar ik om geef, waren ze er niet geweest was is al lang weg geweest.