Woordenbrij

Drie uur lang had ik staan dansen, herinnerde ik me, en toen kwam de dronken Neil naar me toe en vertelde me iets dat ik niet kon geloven, en wat ik probeerde weg te stoppen, ik was teveel in een feeststemming voor dergelijk onverklaarbaar geroddel. Ik liep door de zaal zo ver mogelijk bij Neil vandaan. Onderweg kwam ik mijn ex tegen, die vrouw uit het kraakpand de Lichtfabriek in Utrecht.
Ze was kennelijk ook op het feest in het Amsterdamse kraakpand af gekomen en ze had gezelschap van een yogaleraar, een oude man met een lenige grijze baard. Ik groette haar gehaast, ze zei wel iets, maar dat verstond ik niet. De oude man stond geheimzinnig te grijnzen.

Ik kwam de zus van Peter tegen, ze was vrijwel naakt, maar niemand stoorde zich eraan. Ze kwam over mijn schouder hangen, met ongeveer hetzelfde verhaal over Emma Petronella als dat Neil had verteld. Het leek me te achtervolgen. Ze waren dronken en ze wilden mij de waarheid vertellen. Ze vonden dat ik daar recht op had, omdat ze zelf dronken waren. Ik probeerde te ontsnappen aan de woordenbrij, maar ik belandde op het waterbed van Emmanuelle om daar een waterpijp te roken. Het was allemaal zo tegenstrijdig, maar ik moest op dat moment een vrouw proeven. De roddels hadden mijn ratio in verwarring gebracht, en de verleiding was te groot gebleken. Ik was Peter en Neil uit het oog verloren, en Emmanuelle liet mij niet meer los.

Ik probeerde haar woordenbrij te begrijpen, maar de nacht legde een warme deken over onze prille liefde, en de roddels werden een schaduw ergens in het achterste gedeelte van mijn brein.
Dit kon niet waar zijn. Het kon gewoon niet waar zijn. Ik moest er achter zien te komen.
Zodra ik weer in het huis van mijn hospita was, moest ik op onderzoek uit gaan. De roes nam me mee naar de bodem van de zee, ik luisterde naar de woorden van mijn zeemeermin Emmanuelle.
Er waren veel yuppen naar het feest gekomen. Ze lachte, omdat ze weer mensen blij kon maken.
Mijn lieve nachtprinses van het goede doel.


.