De buurvrouw van Peter

Het wereldnieuws kwam hard de woonkamer binnen door de radiozender die ik aan had staan om het nieuws te volgen. Terwijl mijn hospita in Amerika was viel het leger van datzelfde Amerika Irak binnen omdat ze Saddam een lesje wilden leren.
Ik was tegen deze oorlog, maar ik had niets in te brengen want mijn land volgde de politiek van de Amerikaanse president, en die liet bombardementen boven Bagdad uitvoeren. Frits vond het ook allemaal niets en hij raadde mij aan om weer eens een goed boek te lezen, zodat ik mij kon ontspannen.

Peter belde, een emotioneel verhaal over zijn buurvrouw. Hij was in de voltooide danszaal gaan wonen, maar hij had problemen met zijn buurvrouw, zij schold hem uit voor homo of balletnicht.
Sinds hij in de danszaal woonde ging Peter in roze ballettenue over straat, en dat trok die buurvrouw niet, met haar twee keffende hondjes die iedereen in de kuiten probeerden te bijten. Ik had geen zin in burenruzies, de rijdende rechter bestond toen nog niet, en mijn fiets had een lekke band, waarvan ik de reparatie steeds maar uit wist te stellen.
De zoon van de actrice was op de eerste etage van het pand dat hij met Peter had gekocht en opgeknapt gaan wonen, en hij was de buurvrouw zo zat geworden met haar gepest en scheldpartijen, dat hij vanaf het balkon een emmer water over die buurvrouw en haar twee keffende hondjes had gegoten.

Ik besloot er lopend heen te gaan om te bemiddelen, maar die buurvrouw van Peter was helemaal over de rooie gegaan en had de ramen van de danszaal beklad met vieze woorden die iedereen kon lezen. Ik probeerde Peter rustig te krijgen, en dat lukte samen met zijn vriend die inmiddels zijn excuus aan de buurvrouw had gemaakt. Het liep allemaal met een sisser af, maar ik merkte wel dat Peter behoorlijk met die buurvrouw in zijn maag zat.

Ik raakte aan de praat met de zoon van de actrice. Hij had weer een uitvinding gedaan, anti-regen-parfum. Volgens de weersverwachting zou het de volgende dag gaan regenen. Hij vroeg of ik zin had om weer proefkonijn te zijn, net zoals voorheen met de plakwolkjes. Het leek me wel wat, ik had toch niets te doen, het examen bodemkunde was pas drie weken later.





.