Geiten

Vijf jaar oud was ik, toen mijn vader besloot om naast ons, voor het gezin te kleine, houten huis een houten aanbouw te maken met twee extra slaapkamers en een washok. Zoals gebruikelijk bleek dat gepaard te gaan met echtelijke ruzies, maar hij kreeg het toch voor elkaar om die aanbouw te voltooien. Mijn broertje Tom en ik kregen samen een slaapkamer en mijn oudere broer kreeg een eigen slaapkamer. Mijn oudere halfzus hield de slaapkamer waar voorheen de vier kinderen sliepen.

Eindelijk was er ook in huis ruimte om te spelen. Boven mijn bed was een lange boekenplank voor de kinderboeken en het speelgoed. En er stond een kachel in de kinderkamer, zodat het houten huis voortaan twee kamers met een petroleumkachel had. Mijn moeder kreeg voor het eerst in haar leven een echte wasmachine.

Achter het huis timmerde mijn vader geitenhokken, en mijn ouders kochten een geit en een bokje, Juliana en Bernard. Een paar maanden later was Juliana drachtig.
“Als er twee bokjes worden geboren noemen we ze Tom en Bjarne”, riep mijn halfzus enthousiast.
Juliana kreeg inderdaad twee nakomelingen, een bokje en een geitje; mijn moeder stond erop dat ze Beatrix en Claus werden genoemd. Sommige kinderen op de kleuterschool vonden het stom dat onze geiten die Koninklijke namen hadden, maar er was een meisje, Joke, die dat juist leuk vond. Zij was het eerste negermeisje dat ik in mijn leven zag, en ze maakte steeds grapjes over de namen van onze geiten.

Op een dag moesten we, met Koninginnedag in het vooruitzicht, van papier hoofddeksels maken die door moesten gaan voor een kroon. Er werd een groepsfoto gemaakt van alle kleuters met een zelfgemaakt kroontje op het kleuterhoofdje. De kleuterjuffrouw was erg goed om het knutselen te stimuleren. Alle kleuters kregen een houten pollepel waar ze een ophangrekje voor pannenlappen van moesten maken. Op die manier hadden de moeders er ook iets aan dat hun kleuterkinderen creatief waren.
Het was een knappe vrouw die kleuterjuffrouw, mijn broertje Tom werd verliefd op haar, tot grote hilariteit van de andere kleuters.

Het was jammer dat papa en mama zo vaak ruzie hadden. Het gaf mij vaak een gevoel van vervreemding, omdat ik dikwijls niet begreep waarom het was. Mijn vader was een uitstekende timmerman in zijn vrije tijd, en hij kon ook heel goed tekenen, maar mijn moeder was ontevreden en had weinig contact met andere moeders of andere volwassen mensen. Om de zoveel tijd draaide mijn vader volledig door, hij liep dan weg na een ruzie en kwam pas na een paar dagen weer thuis.

Pas toen ik twaalf was hoorde ik van mijn halfzus dat zij een andere biologische vader had. Mijn ouders hadden mij dat nooit verteld, en ik kon het maar moeilijk geloven toen mijn halfzus dat vertelde.






...