Blind Fool

Met een snelle pas loop je samen met mij. Ik blijf me groot houden, probeer je bij te houden. Opvallen doet het je niet. Ik kan niet meer. Moet zitten, wil slapen. Mijn ogen sluiten en niet meer ontwaken maar ik ben te koppig.

Ik vraag je mij te helpen, zodat ik kan gaan zitten, even mijn ogen laten rusten. Je kijkt me aan, onbezorgt. Je kan de dood niet zien. Heb slecht geslapen, kan je dat zelf niet? Herinneren doe ik het verder niet.

Eerst nog in de wacht. Met mijn hoofd op je schouder, heb ik niet meer de kracht. Ongeacht waar dit me brengen gaat, ik kan niet meer op eigen kracht. Je stem nu wel bezorgt, toch zie je nog steeds de dood niet. "Erg vermoeid" zijn de woorden die je geloofd.

Zittend, half uitgekleed in een kamer. Deur op een kier. Ik houd me groot. Met beide handen til ik mijn been. Te koppig voor "ik kan niet meer".
Twee keer diep adem en weer gaan. Voetje voor voetje tot de deur. Met een kwijnende lach en een stevig pas terug naar de arts.
Jou ogen nog steeds onwetend en dom, de zijne ernstig en geschokt. Twee woorden spreekt hij tegen mij.
Je gezicht opeens bezorgt en verbaasd. In je ogen nog steeds een domme dwaas.

Toch wil ik je bedanken voor deze prachtige dag. Want op deze maandag ochtend in maart, zag ik alles voor wat het was. Een zwarte dag voor jou. Na 17 jaar, twee maanden en 16 dagen niet meer mijn papa, zoals je vroeger was. Papa is een ere titel die niet meer past.

Ruim acht jaar zijn we verder, en nog net zo blind. Gezegend zijn de onwetende, gezegend ben jij. Niet wetende dat je "papa" al ruim acht jaar niet meer bent. Enkel nog een vader, enkel verbonden in dna, enkel een illusie van wat ooit eens was.

Blind fool!