Schaduwdanser

Het is middernacht. De regen druipt als een orkest van de natuur tegen de ruiten van mijn slaapkamer waardoor ik de slaap niet kan vatten. Na een uur van woelen in de lakens besluit ik om even wat te lezen.
'Misschien word ik dan wel moe.' Denk ik dan. 'Misschien vat ik dan wel de slaap.' Ik strek mijn rechterarm naar de lamp op mijn nachtkastje en druk op de ronde knop. Mijn ogen doen pijn als het licht in een flits plots aanspringt, maar na enkele seconde kan ik er aan wennen. Ik kijk naar de houten boekenkast naast de geel geschilderde deur waar ik een zwarte gestalte zie. Door de korte afstand die het licht van de oude lamp te bieden heeft zie ik alleen maar zijn silhouette. Hij maakt een middeleeuwse buiging waarin het wel lijkt of hij me uitnodigt om te dansen. Ik sta recht en huppel als een echte ballerina naar de gestalte toe die de bovenkant van mijn hand kust als een echte gentleman en de dans inzet. Hand in hand draaien we rond elkaars as en genieten we van het moment. Het geluid van de regen en de duisternis valt weg en even lijkt het of wij twee de enige op de wereld zijn.
'Wat is al dat gestommel hier?' Moeder komt binnen waarbij ze op de witte lichtknop drukt naast de deur. De man is verdwenen als sneeuw voor de zon, als schaduwen in het licht. Ik danste met een schaduw. Ik ben een schaduwdanser.