De Academie - Bird

Hijgend drukte Bird zich tegen de grond. Achter haar hoorde ze takken knappen toen Jake en Anna zich bij haar voegden. Jake’s ademhaling ging snel en raspend. In de stilte van het bos klonk het alsof er een blok hout werd doorgezaagd.
‘Wat... wat doen we... wat doen we nu?’ vroeg Jake, telkens onderbroken door zijn ademhaling.
Met een enkel handgebaar maande Bird hem tot stilte. Ze spitste haar oren, maar durfde niet met haar geest te zoeken naar leven, omdat ze bang was dat ze een para hadden meegenomen. Haar gehoor was goed. Geweldig, zeg maar. Ze hadden haar getraind om te horen als een hond, nog beter zelfs. Ze hoorde de vogels, de herten verderop, de wandelaars aan de andere kant van het bos. Ze hoorde zelfs de mieren onder haar lopen.
‘Hoor je iets?’ vroeg Anna. In haar jonge, achtjarige stem klonk iets diepers door, iets galmends, iets wat anderen niet hadden kunnen duiden. Bird wel.
Ze antwoordde niet. Ze hoorde dan wel niets, maar dat betekende niet dat er niets was. Ze konden net zo goed sluipen als zij, en ze kende haar talenten. Ze zouden echt niet laten merken dat ze er waren.
Plotseling hapte Anna naar adem. Ze greep Bird’s arm en trok haar van de grond, naast zich. Net op tijd.
Uit het niets dook er een groep mensen op. Het merendeel was tot op de tanden bewapend met pistolen, verschillende soorten messen, en zelfs zwaarden. Slechts één jongen had niets. Zijn gezicht joeg een steek door Bird’s hart.
Een man stapte naar voren. Hij had blond haar en kille, blauwe ogen, die leken te kunnen doden zonder de wapens die langs zijn dij hingen. Zijn lijf was gespierd geworden van het vele trainen. Naast haar deinsde Jake achteruit.
De man negeerde hem. Met zijn kille ogen keek hij Bird aan.
‘4323,’ zei hij.
Bird ontblootte haar tanden als een dier.
‘De naam,’ zei ze. ‘is Bird.’
Hij negeerde die uitspraak. ‘Geef je over,’ zei hij kalm. ‘Je kunt niet winnen. Je kunt ons niet voorblijven. Dat weet je.’
‘Het lukte me anders aardig.’ Bird liet haar ogen over de groep dwalen. Afleiding, dat was de truc. Hou je vijand aan de praat, zodat je kan observeren.
Het clubje bestond voornamelijk uit mannen, hoewel er ook een paar vrouwen bij waren. De meeste waren zo rond de dertig. Op een enkele uitzondering na, die achttien was. De jongen zonder wapens.
Het waren dertig mensen met wie ze zou moeten vechten. In haar eentje. Jake zou Anna in veiligheid moeten brengen, die met haar blindheid niet goed genoeg zou kunnen vechten. Hijzelf was uitgesloten van gevecht. Een ongecontroleerd vuur in een bos was iets wat zelfs zij, wanhopig als ze was, niet aandurfde.
Dertig tegen één. Onder normale omstandigheden was het haar wel gelukt om ze te verslaan. Maar nu was Luke er. Maar vier jaar ouder dan zijzelf, en absoluut geen partij voor haar als ze haar best deed. Het probleem was dat ze hem niet zou kunnen vermoorden. Stom, weekhartig en laf, dat wist ze. Menselijk.
‘Lukté,’ zei de man, met nadruk op de laatste lettergreep. ‘Je zou ons misschien een tijdje voor kunnen blijven, dat betwijfel ik niet. Maar niet voor eeuwig. We zijn in leven geroepen door de overheid. Waar je ook heen gaat, je zou nooit veilig zijn. Al zou je naar een ander land vluchten, je zou niet aan ons ontkomen. Dat weet je.’
Oh, verdorie, hij had gelijk. Ze wíst het. Hij had gewoon gelijk. Ze zou nooit ergens veilig zijn.
Jammer genoeg betekende dat ook dat ze niks te verliezen had, behalve haar leven. En om haar leven had ze nooit een zier gegeven.
‘Wat is jouw voorstel dan?’ vroeg Bird, alleen om tijd te rekken. Ze zat zwakke plekken in de groep te zoeken. Er waren er niet veel.
‘Kom terug bij ons. We zullen je goed behandelen. We zullen je niet meer opsluiten. Je hoeft niet meer te trainen. Je kan op jacht, je bloeddorst stillen. Sluit je bij ons aan.’
‘En wat krijg ik daarvoor terug? Wat je nu zegt, heb ik sowieso wel. Ik kan op jullie jagen. Ik ben nu vrij.’
‘Maar in gevaar.’
‘Dat ben ik al sinds mijn eerste levensjaar.’
De man lachte blaffend. ‘Nog steeds aan het onderhandelen, ook al sta je hier met lege handen voor ons. Dat mag ik wel. Je zou een uitstekende aanwinst zijn.’
Bird rolde met haar ogen. ‘Ik was de ster van de Academie. Ik zou meer dan een uitstekende aanwinst zijn, dat weet je. Maar ík zou er geen baat bij hebben.’ Waren er dan helemaal geen zwakke plekken in die kring?
De man keek Bird lang en doordringend aan. Bird zorgde ervoor dat ze zijn blik beantwoordde. Wegkijken zou een teken van zwakte zijn geweest.
De man knikte, waarmee hij het oogcontact verbrak. ‘Goed dan,’ zei hij. ‘We zullen je twee partners laten gaan. Ze zullen een rustig leven kunnen krijgen.’
Bird lachte hard en spottend. ‘Geloof je het zelf?’ vroeg ze, haar wenkbrauw optrekkend. ‘Je zou de eerste helderziende in eeuwen en je eigen zoon, die je jarenlang tot je persoonlijke slaaf en speelbal hebt gemaakt, laten gaan? Hoe gek denk je dat ik ben?’
Jake kromp ineen bij die laatste zin. De ogen van de man flitsten naar hem toe, en even stond er honger in die blik te lezen. Toen werden die ogen weer emotieloos.
‘Ik vind het niet leuk,’ zei hij, zijn aandacht weer op Bird richtend. ‘maar ik heb geen keus. Je hebt gelijk. Je zou meer dan een uitstekende aanwinst zijn. Geef je over, en we zullen ze laten gaan. Op mijn erewoord.’
‘Daar vertrouw ik net zoveel op als dat ik een moordzuchtige piraat zou vertrouwen.’
Irritatie flitste over zijn gezicht. Bird wist dat hij zijn controle aan het verliezen was. Mooi. Een woedend persoon was makkelijker te manipuleren.
De man had zijn emoties weer onder controle, schijnbaar. Hij studeerde Bird’s gezicht even. Hij knikte kort. ‘Je gaat je niet overgeven,’ zei hij rustig. ‘Dat zie ik. Je bent altijd al zo ongelofelijk koppig geweest. We zullen de onaardige methode moeten proberen.’
Hij knikte naar zijn gevolg. ‘Pak ze.’
Zonder aarzelen vielen de mensen aan. Hoewel Bird in het begin ongewapend was, bleef ze dat niet lang. De man die haar het eerst aanviel, gebruikte een dolk. Aan het glinsterende lemmet kon Bird zien dat die immuun gemaakt was voor telekinese. Sneller dan het menselijk oog kon volgen stapte ze opzij en wipte de dolk uit de man zijn hand. In een oogwenk had ze zijn halsslagader doorgesneden.
‘Rennen!’ schreeuwde ze naar Jake en Anna. Anna schudde gedecideerd haar hoofd en Jake knarste met zijn tanden. ‘Nooit.’
‘Doe wat ik zeg of ik manipuleer jullie!’ riep Bird in hun richting, terwijl ze de dolk door het hart van de volgende aanvaller stak. Nog even en ze zou op de automatische piloot moeten gaan. Ze hoopte dat het niet zo ver zou komen.
Dat laatste scheen het te doen. Jake en Anna werden bleek. De jongen greep de hand van het meisje en begon te rennen.
Opgelucht vocht ze verder. Bird wilde ze achterna rennen, maar wist dat ze eerst de meeste aanvallers zou moeten doden. Ze sneed de keel van een vrouw door en greep diens pistool. Soepel richtte ze het op zes anderen en schoot. Allen vielen neer, hoewel het bij twee niet duidelijk was of ze leefden of dood waren.
Plotseling voelde ze hitte onderaan haar benen. Ze keek omlaag en zag dat haar broekspijpen in brand stonden. Door middel van haar pyrokinese liet ze de vlammen doven. Bird draaide zich om.
Achter haar stond Luke met zijn hand uitgestrekt. Hij keek haar aan met een dode blik van een Geestdode in zijn ogen. Pijn greep haar hart. Ze herinnerde zich de sterke jongen die ooit bij de Academie binnen was gekomen, vastbesloten om niet zo te worden als de rest, om zijn eigen wil te behouden. De jongen die zo veel op haar had geleken.
Luke knipte met zijn vingers en onmiddellijk verschenen er meer vlammen. Zonder moeite lukte het Bird om ze te doven.
‘Luke,’ zei ze, haar stem dringend. ‘Luister naar me. Je weet dat dit belachelijk is. Die mensen,’ ze gebaarde om zich heen. ‘zijn gek. Stuk voor stuk. Nog erger dan ik, bedoel ik.’
‘Ik heb geen naam,’ luidde zijn matte antwoord. Meer vuur verscheen, en weer doofde Bird de vlammen. Ze wist dat dit niet eeuwig door zou kunnen gaan. ‘Ik ben 4386.’
‘Kom bij zinnen, Luke,’ probeerde Bird weer. ‘Wat is er gebeurt met de wens om je familie weer te zien?’
Heel even flikkerde er emotie in zijn ogen. Pijn. ‘Ik heb geen familie. Ik heb geen vrienden. Ik kan nergens anders heen.’
‘Jawel,’ zei Bird. ‘Je kunt –’
‘Stop.’
Dit korte bevel kapte haar zin af. Bird draaide een kwartslag rond en zag de man, de leider, een paar meter van haar af staan. Hij hield een miniatuurversie van zichzelf tegen zich aan. In Jake’s hals prikte een pistool. Naast hem werd Anna geketend.
De leider keek strak naar Bird. Hij duwde het hoofd van zijn zoon schuin omhoog door met het pistool onder de zijkant van zijn kin te drukken.
‘Wil je dat dit hoerenjong gevaar loopt?’
Bird antwoordde niet, maar balde haar vuisten. Vervolgens ontspande ze en liet ze haar wapens vallen. Het was afgelopen.
Terwijl ze de boeien aan haar nek, armen en benen klikten, voelde Bird een ongekende emotie door haar heen stromen. Moedeloosheid.
Ze had gefaald.