De verdwaalde geest van het langgraf.01

Koud en grillig voelde ik me terwijl ik naar de horizon tuurde. De lage zon die misschien over een half uurtje de aarde zou gaan raken gaf nog een beetje kleur op deze bleke, winterse dag. Mijn jas was zwaar en net warm genoeg en maakte me helemaal geankerd op deze plek waar ik nu stond. In the middle of nowhere begaf ik me. Het was Drenthe, een mooi Drenthe waarbij serene verstilling maar ook gruwelijke eenzaamheid op zo'n dag als deze bijna tastbaar werd.

Een dunne laag ijzige sneeuw kraakt speels onder mijn schoenen maar ik liet me niet afleiden. Ik wilde weten waar die schim was heengegaan. Waarom wist ik niet maar ik voelde een verlangen naar een mysterie. En het was gewoon raar, de schim die ik vijf minuten geleden zag leek een paar honderd meter verder weg te zweven door een warrige oude haag van scheve kale bomen. Eerst was de sliertige, donkere entiteit rustig maar dan werd het hysterisch, alsof het gekweld werd met een intens verdriet. Het verdween deze kant op.

Wat zal ik doen?