Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Requiem: Hoofdstuk 49 (1e deel)

49



‘Jack! Wat een verrassing. Mijn God, ik dacht dat je dood was. Men vertelde me dat je aan je verwondingen bezweken was. Schat, wat ben ik blij…’ haar stem stokte toen hij zijn Glock 22 op haar richtte. ‘Wat doe je nu, Jack?’ Ze was verwonderd dat hij bij haar was geraakt. Ze had ondertussen al drie maal op de alarmknop onder haar bureau geduwd om haar veiligheidsmensen op te roepen. Normaal gezien konden ze ieder moment de deur platlopen en Jack overmeesteren. Maar ze wachtte tevergeefs! Niemand kwam en het bleef stil.

Jack zag haar verbleken en glimlachte. ‘Senator Angela White… “De Witte Engel”, geef toe, niet echt origineel. Mag ik je uitnodigen, Senator White voor een glaasje,’ en hij wees met zijn pistool naar de bar in haar bureau. ‘Voor mij een Chivas…een Original, als je dat hebt, ik denk dat ik iets te vieren heb. Moest ik een drankje kiezen voor jou zou ik het bij iets heel sterks houden, je zou het straks nog nodig kunnen hebben.’

‘Ik begrijp het niet, Jack,’ haar ogen schoten vuur en zochten naar een weg om uit deze impasse te komen, ‘waarom die vijandelijkheid? Wat heb ik je misdaan, ik dacht gewoon dat je gestorven was aan je verwondingen en dokter Yiu Sing gaf geen teken van leven meer. Ik ben er tot op de dag van vandaag nog niet goed van. Dan verschijn je voor mijn neus, gezond en wel en ik ben formidabel blij je te zien, blij dat je leeft en ik weet niet wat of hoe dit allemaal kan? Maar je bedreigt me hier, in mijn eigen huis met een wapen? Wat in hemelsnaam denk je dat ik je misdaan heb, is alles goed met je? Moet ik medische hulp inroepen?’

Jack lachte. ‘Roep zoveel heiligen en helpers als je wilt. Niemand zal je horen. Je bent door God en je vrienden verlaten. Maar blijf van je mobieltje af of ik schiet je recht in je hand. En…het knopje onder je bureau, als je nog eens wilt duwen voor mij moet je het niet laten, maar ik denk dat je ondertussen mag veronderstellen dat we niet direct zullen gestoord worden! Dan geeft ons wat tijd om te keuvelen over de goeie ouwe tijd en nog een paar zaken die ons aanbelangen.’

Senator Angela White’s gezicht werd nog bleker dan het al was. Jack had haar Veiligheidsdienst uitgeschakeld. Ze besefte dat ze hem had onderschat. Zes getrainde mannen die de orders kregen eerst te schieten en dan pas vragen te stellen. Jack had wel schrammen, maar als ze goed keek waren deze al aan het genezen. ‘Jack, je moet iets verkeerd begrepen hebben, nogmaals wat heb ik verkeerd gedaan? Je vroeg om hulp en ik heb je een dokter gezonden. Ik weet dat dokter Sing je gevonden heeft in de grot waar Michael zich verschool. Om de liefde Gods, wat is er gebeurd, vertel het me?’ Ze moest haar toneeltje spelen, ze kon zich niet veroorloven om tegen een professioneel huurmoordenaar als Jack Sterlington iets toe te geven. Maar hij was haar minnaar geweest, kon dat niet meetellen? Ze bewoog haar rechterhand langzaam naar beneden. In een lade zat een geladen semiautomatische Baretta 9mm. Het was een oudere versie van een pistool die ooit nog door het Amerikaanse leger gebruikt werd. Ze kon ermee overweg en het wapen was goed onderhouden. Ze hield van het wapen omdat het een cadeau van haar vader was en het een prachtig exemplaar was, uitgevoerd in goudkleur en met een houten gepolierde kolf. Als ze maar één klein kansje kreeg…

‘Nee, Angie…probeer dat niet of ik schiet je vingers eraf. Je bent geen partij voor mij. En trouwens, ik wil je heel kort vertellen wat er gebeurd is.’

Senator White keek hem met gespeelde verbazing aan. Haar hand trok ze terug alsof ze zich gebrand had. Op dit moment waren de troepen van Douglas Porter onderweg. De opdracht voor de aanslag op de president en de vice-president waren doorgegeven. Het was een sneeuwbal die aan het rollen was en Jack zou hem niet stoppen. Maar zou hij haar doden? Dan was alles voor niets geweest.

‘Een heel korte samenvatting in enkele woorden, Angie.’ Hij wist dat ze die vervorming van haar naam niet graag hoorde. Een reden te meer om hem te gebruiken. ’Code 99 ontvangen, antwoord Code 37, ik herhaal code 37,’ en hij keek haar onbewogen aan.

‘Ik begrijp die spionnentaal niet, Jack. Wat betekenen die codes, God, wat doe je me aan, ik word er niet goed van.’ Ze wuifde zich met haar hand wat lucht toe. Geen toneel zag Jack, want er begonnen zich kleine zweetdruppeltjes op haar voorhoofd en bovenlip te vormen. Ze deed het in haar broek van angst. Angela White wist wel degelijk wat er gaande was!

‘Als je denkt dat je te maken hebt met een onnozelaar, Angie, dan doe je me onrecht. Ik weet dat je die codes in je tweede linkerschuif liggen hebt, met nog vele andere, die allemaal iets betekenen. Code 99 is de opdracht om iemand te vermoorden en code 37 is die voor de aanvaarding van de job. Ik heb die zin met die codes horen uitspreken door dokter Sing. “Jij” hebt hem opdracht gegeven op me te vermoorden…Neen, ontken het niet, beledig mij niet nog meer dan je al hebt gedaan. Hij heeft het me trouwens onder wat lichte druk verteld.’

Angela White zakte wat door, haar ogen vertoonden angst. Angst voor zichzelf. Angst om het proces wat ze in gang had gestoken niet zou overleven. Ze had geen medelijden met de families van de soldaten die hun man of vrouw voorgoed verloren waren omdat hun herinneringen aan hun geliefden waren gewist. Ze had geen medelijden met al die slachtoffers die Michael had gemaakt. Ook niet met de slachtoffers die het leger zou maken in de Nieuwe Wereld. Ze dacht enkel aan zichzelf, aan de tijd en de moeite die ze in de zaak had gestoken. De overtuigingskracht, die ze tegenover de mensen die ze aangetrokken had om de financiering van het project rond te krijgen, had moeten gebruiken. De overreding van een grote groep senatoren die ze aan haar kant had gekregen, mits hier en daar wat emotionele chantage. Al dat werk voor niets?

Ook Jack besefte dit allemaal. Hij kon deze gedachten in de smekende uitdrukking in haar ogen lezen. Zelf voelde hij zich even schuldig dat hij een eind weg mee was gegaan op die weg, samen met dat egoïstisch kreng dat enkel maar aan zichzelf dacht.

‘Schenk ons dus iets in, Angie, we wachten even op het ochtendjournaal. Ik denk dat je trouwens sowieso nieuws verwacht, niet?



……..



Joeri en Nikolaj hadden de CCD ontmanteld en hadden via de hardware die bloot kwam te liggen een verbinding kunnen leggen met de harde schijf - waarop er wel een USB-aansluiting te vinden was – en hun stick met het Requiemvirus. Ze hadden de opdracht op het loshangend toetsenbord ingetikt en de software van de stick werd gedownload in de CCD. Hoelang dit zou duren, wisten ze niet. Gekko had geen kennis van de CCD. Hij had verondersteld dat hij zou werken als een gewone computer en daar had hij gelijk in. Maar de overdrachtsnelheid hangt af van het apparaat met de laagste snelheid. Het kon de stick zijn, maar ook de CCD. Ook Gekko wist niet hoelang de download zou duren.

Ze hoorden al een tijdje lawaai aan de andere kant en ieder moment konden ze bezoek verwachten. Ze gaven een sein naar Gekko die op zijn beurt Iléna verwittigde. Zij wist wat ze moest doen. Iléna spoedde zich naar de afgesproken plaats op het gelijkvloers en begon aan een werkje wat ze niet gewoon was.

Buiten de Old World Highest wachtte een donkerblauwe autobot met een lijvig persoon aan de console en ergens thuis zat een zenuwachtige vrouw die wenste dat ze met Edmond was meegegaan. Ze hadden beiden de operatie mee gevolgd en hoorden juist dat Gekko nog maar eens Iléna aanspoorde om haast te maken. Edmond Foster zweette, maar dat deed hij meestal. Nu was het echter van de spanning. Hij wou zijn deel doen in de operatie en zijn compagnon Lucy Nicholson zat op haar vingernagels te bijten van angst dat Joeri iets zou overkomen. Ze had ook zo’n ding in haar oor gestopt en kon op die manier ook de gesprekken volgen. Ze had wel sympathie voor Nikolaj, maar ondertussen was Joeri haar vriend en minnaar geworden. Op haar ouderdom had ze dit nooit meer verwacht en dan nog met een Rus. Haar vader zou zich omdraaien in zijn graf. Hij was anti-Russisch geweest, oude ideeën en gevoelens die hij van zijn ouders had overgeërfd. Het was iets dat men niet uit zijn hoofd kon praten zolang hij leefde. En nu was ze smoor op Joeri Volkov. Liefde verlegt grenzen, zegt men. Er zou dan toch wat waarheid zitten in al die gezegden die ze vroeger als bijgeloof beschouwde!

...wordt vervolgd

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Rudi J.P. Lejaeghere

Geplaatst op

14-10-2016

Foto's

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Bloed Geweld Spanning Thriller

Reacties op ‘Requiem: Hoofdstuk 49 (1e deel)’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd