Het meisje Almeya

Inleiding

Almeya, een negen jaar oud meisje, donkere huidskleur, zwart stijl lang haar rende zo hard als ze kan weg. Omkijken wilde ze niet meer, weg van haar stomme pleegouders! Die wilde alleen maar een schattig meisje, zwaar opgemaakt, met een jurk en lakschoenen aan zodat hun in smaak vielen bij hun vrienden. Maar nu was het genoeg voor Almeya, toen haar pleegmoeder wilde dat ze ging daten met een vreemd jongen. Alleen maar zodat haar pleegouders in goede ogen zullen komen met zijn rijke ouders. Het weglopen deed Almeya toen ze op een camping waren en ze even alleen was op haar slaapkamer in de sta caravan. Via het raam waar ze met haar slanke postuur net door heen kon wurmen. Gelukkig grensde de camping en haar slaapkamer aan een groot bos.

Hoofdstuk 1, 'weglopen'

Bij een klein beekje stopt Almeya na een goede tien minuten te hebben gerend, ze kijkt om en hoort haar pleegvaders stem haar naam roepen en schelden in de verte. Al snel hadden ze ontdekt dat ze was weggelopen, want ze was wel heel erg lang bezig om haar handtas te pakken. Snel wast ze de vele lagen make-up van haar gezicht en trekt ze de stomme jurk uit. De lakschoenen trekt ze ook uit en gooit deze kwaad in de sloot. Het was gelukkig zomer, droog maar het was wel fris door een windje. In haar ondergoed rent ze verder, zo snel mogelijk als ze kan. Dan opeens een hek, wat zal er achter zijn denkt Almeya. Het is te hoog om er over heen te klimmen dus rent ze er langs om naar een opening te zoeken. Een sloot brengt uitkomst maar dan moet ze wel door de modder, maar Almeya kan maar aan een ding denken.
Voorzichtig laat ze zich erin glijden via de steile slootkant, een scherpe geur van rottende eieren doet haar duizelig maken. Met haar neus dicht loopt ze onder het hek door naar de andere kant. Via een boom waarvan de wortels uitsteken uit de slootkant weet ze zich weer omhoog te trekken. Snel loopt ze verder, de kou begint ze te voelen vooral nu door de modder op haar benen. Als ze zich omdraait ziet ze haar vader en nog een aantal mensen naderen, snel duikt ze onder een bosje en bedekt zich onder de bladeren. Haar donkere huidskleur en zwarte haren werken als natuurlijke camouflage. Minuten gaan voorbij en ziet haar vader nu aan de andere kant van het hek, hij kijkt rond maar ziet haar niet. Haar naam wordt door hem een paar keer geroepen op een strenge en boze toon, maar Almeya beweegt geen millimeter om geen geluid te maken. Nog een keer roept haar vader en gaat dan weer weg samen met de andere mensen.

Almeya denkt na wat ze nu moet doen, het is koud en ze ruikt ook smerig door de sloot. Eenzaam loopt ze verder, niet wetend waar ze terecht zal komen.