Jij & ik (7)

Als we de auto uit stappen vraagt mijn moeder ineens: “wat is er nou eigenlijk allemaal met Sander?” “Sander?” Herhaal ik vragend, “uhm wat weet je al?” “Nou, zijn moeder vertelde mij dat hij is opgenomen ofzo, maar ik weet daar helemaal niets van…”mijn moeder kijkt me vragend aan. ik krijg meteen een rood hoofd. Ja het is waar, ik heb mijn moeder nog niets verteld, gewoon… we hebben nou niet echt een mega fantastische super band en ik weet niet… ik ben bang voor haar mening denk ik. Anne stoot me aan. Dit is het moment, lijkt ze ermee te willen zeggen. Ik knik als teken dat ik het snap. Ondertussen zijn we al naar binnen gelopen en zet mijn moeder 3 koppen thee op tafel. Anne weet wat ik bedoel als ik haar aankijk. ‘Als ik flip door de emotie’s moet jij doorvertellen..’ probeer ik te seinen met mijn ogen. Ze knikt alleen maar. Zo handig als je elkaar begrijpt met maar 1 blik! “Nou vertel!” Dringt mijn moeder aan. “Nou uhm mam…” en dan komt het hele verhaal eruit. Dat je ineens tegen me zei dat je was opgenomen en waar en wanneer en hoe. Ik besprak alles, nou ja bijna alles… alle details liet ik eruit, die waren van mij. En ik liet het gedeelte waarin we tegen elkaar zeiden dat we elkaar leuk vinden ook nog maar even weg… nadat alles eruit is, kijkt mijn moeder me even strak aan. En nu ga je het vragen, denk ik bij mezelf, mam vraag het dan! ‘Vind je hem leuk…’ gewoon vragen en dan zeg ik ja. Maar dat vraagt ze niet… ik heb het altijd al een apart mannetje gevonden is wat ze wél zegt. Ik wilde het zeggen, het lag echt op het puntje van mijn tong, maar ik verslik me in mijn eigen woorden. Ik sla compleet op slot. Stamelend kan ik niets meer dan “uhm nou uhm tja uhm ik dus uhm…” gelukkig red Anne me: “ik vind het wel meevallen ik vond hem altijd heel aardig!” Zegt ze. Ze kijkt me aan, maar heeft allang door dat ik het nu niet meer ga zeggen. In plaats daarvan zeg ik: “snap ik wel hoor mama, is misschien ook wel een beetje zo…” en dan besef ik dat ik je moet verdedigen. Hallo?! Je bent juist harstikke lief en leuk en nou ja je bent gewoon heel heel erg leuk. “Maar ik vind het wel meevallen!” Zeg ik snel. “Ik vind hem juist heel erg aardig!” “Als het je maar niet teveel belast lieverd” zegt mijn moeder zorgelijk. “Maham” zeg ik geirriteerd, ik heb er zo’n hekel aan als ze ineens zo zorgelijk doet… “dat gebeurt echt niet! Daar let ik heus wel op!” “Dan is het goed schat” antwoord mijn moeder. Anne heeft al door waar dit op uitloopt en zegt snel: “ik uhm ik moet mijn koffer nog uitpakken, kom Valerie.” En ze sleurt me mee naar boven. Boven heb ik de neiging om heel hard met iets te gaan gooien. “Rustig Val!” Anne pakt mijn schouders en schud me door elkaar. “Kijk me aan! Rustig, ja! Dit maakt niets uit, ze draait wel bij. Ze moet er gewoon even aan wennen!” Ik kijk haar alleen maar verdwaasd aan. “Hier”, ze zet me op mijn bureaustoel. “Jij”, zegt ze: “typpen. Praat met hem.” En dat doe ik. Terwijl Anne er naast staat te kijken, begin ik een gesprek en moet ik eerlijk zijn… ik heb geen idee meer wat er is gezegd, want ik was er niet echt bij… maar het was volgens mij niet erg… ik was gewoon blij dat ik je gezien had. “En met dat gevoel moet je gaan slapen” zegt Anne als we in bed liggen. “Oke Val?” “Oke” fluister ik. “Truste!” “Truste…” slapen is niet erg, dromen zijn mooi, want er is maar 1 iemand die in mijn dromen de hoofdrol kan spelen… jij…