Zorg voor mij (2)

Eli:
19-10-2012

"Heeeey Eli!! What's up!!"
Ik kijk voor mij uit en zeg niets. De jongens weer. Mijn handen beginnen zenuwachtig de doen.
Zo gaan ze je nog vreemder vinden, Eli! Houd daar toch eens mee op!
De jongens zeggen niets en lopen voorbij. Maar mijn handen stoppen niet.
Fijn, en Binah komt er ook nog eens aan! Stop nou! Ik neem een getal in mijn hoofd om me te kalmeren. 16, dat is een mooi getal. Binah is bijvoorbeeld 16. Ik zie haar aanlopen als in een slowmotion clishe liefdesfilm scene. Ze heeft een strak, donker roze T-shirt aan met een V-hals. Daaronder een kapotte, zwarte panty en een paar Doctor Marten's kistjes die haar erg goed staan. Op haar schoudertas staat een opdruk van iemand genaamd Ed Hardy met heel veel tekeningen van zwaarden en schedels met de tekst "Heart and Daggers" erop. Haar borsten en golvende haar springen vrolijk met haar mee. Het meest begeerde meisje van het schoolplein (in mijn ogen). Ze loopt voorbij en steekt haar hand op naar me. Haar kersenrode lippen glimlachen naar me. Snel! Een getal! 85! Het cijfer dat op het papiertje in haar bikini stond dat ik vond tijden de gymles in het zwembad. Weer haar borsten waar ik aan denk. Waarom denk ik daar steeds aan? Is dat normaal? Wat is normaal? Wie bepaald wat normaal is? Ben ik normaal? Is Binah normaal?
-
Te veel vragen. Als ik te veel vragen heb vallen mijn hersenen uit, zeg maar. Net zoals de snijmachines in de broodfabriek van mijn oom. Soms, als een mes niet snel genoeg werkt, ontstaat er een opstopping. Dan komt er geen brood meer door. Zo werkt dat ook in mijn hoofd. Als er te veel vragen achter elkaar komen, maar ik heb niet de tijd om daar over na te denken, val ik uit. Dan wordt alles even zwart.

School is net uit. Ik zie Binah fietsen. Ik ga naast haar fietsen. Dat is voor het aller eerst.
"Hey Binah."
" Eli, hey!"
"Hoe gaat het?"
"Goed natuurlijk! School is uit. En het is weekend, natuurlijk! En hoe gaat het met jou?"
"Ja ook goed."
"Mooi zo!"
"Wat ga jij doen?"
Goedzo Eli. Tot nu toe doe je 'normaal'.
"Ik ga naar Anouk. Ookal is mijn vader er niet. Alles is beter dan nu bij mijn moeder, Stef en mijn broertjes zijn." Ze glimlacht spottend terwijl ze voor zich uitkijkt.
"Kom anders met mij mee naar huis." Het is eruit voor ik het door heb. Ze draait haar hoofd in een ruk mijn kant op.
"Meen je dat serieus?"
"Ja. Mijn ouders zijn erg aardig hoor. Die vinden het vast wel goed."
"Dat geloof ik best. Maar jij neemt nooit iemand mee uit school vandaan."
"Voor alles is een eerste keer. Ga je mee?"
"Ja."
"Dan gaan we de volgende afslag links."