Verdrinken

Wat een gedoe die rot opdrachten als je er met je hoofd toch niet bij bent. Een mix van gevoelens vinden zich een weg in het hoofd van mij.
Een machtig gevoel die een wederzijdse liefde met zich meebrengt. De vlinders die maar blijven kriebelen terwijl je tussen de rozen op een roze wolk zit, maar ook een donker onzeker gevoel.
Het gevoel van je schuldig voelen aan iets wat ontzettend verboden is.
En angst. Angst dat het ooit uitkomt en is dan je sociale leven naar de klote?
Ik ben toch niet verliefd?

Zuchtend keren mijn gedachten steeds weer terug naar de vorige nacht.
Het feest was best gezellig op het begin en iedereen was vrolijk. Zo’n feestjes eindigen altijd wel met een gore zoenpartij van twee “geliefden” die zich, nadat ze weer nuchter zijn geworden, schrikken van hun daad. Ongecontroleerde drankgevoelige liefdescreaties.

Eindelijk kon ik de blikken en de starende ogen van hem die me al maanden achtervolgden verklaren. Hij vond me leuk.

Hij vind me leuk…

Het begon allemaal met een gesprek die we altijd hebben. Over koetjes en kalfjes. Gespreken die er 13 in een dozijn gaan voor buitenstaanders maar die toch anders zijn. Je verdrinkt in die gesprekken. Alleen iets schokkends kan je weer naar boven halen.
De mensen om me heen waren vage figuren die af en toe iets tegen me zeiden. “Zal ik je maar naar huis brengen” Ja!! Alleen hij kon tot me doordringen.

Buiten was het donker en koud. De lente is nog lang niet begonnen en de februarinacht viel om ons heen als een koud deken. Het was helder.
“Stop eens”
Zijn hoofd was opeens heel dicht bij. Zuchtend gaf ik me toe aan de verleiding om me eens een keer niet te beheersen.
Weer verdronk ik.
Nu in een machtige zoen die nooit mocht ophouden van mij.

Glimlachend keken we elkaar aan. Een onwillig pluk haar van mij werd uit mijn gezicht gehaald.

Zijn trouwring weerkaatste in mijn ogen..

Een plotselinge angst overviel me. Waar was ik mee bezig? Hoe kom ik hier nu weer bij? Hoe kom ik hier uit?
“Ga je mee naar boven? Er is hier niemand thuis en ik heb de sleutel”
De stilte die volgde was oorverdovend. “Of ga je slapen?”
Slapen.

Hij heeft me nog tot op de oprit naar huis gebracht. Een klein afscheidskusje volgde. Van slapen is niet veel gekomen vannacht. De mix van gevoelens gierde door mijn lijf heen. Het was een afwisseling van diep gelukkig naar diep ongelukkig en weer terug. Zal hij me negeren als ik hem vanmiddag weer zie. Hij is toch een man, die doen zoiets toch om zich stoer te voelen? Als hij haar weer ziet en er tegen aan kruipt krijgt hij dan spijt? Ik weet het allemaal niet meer.

Die middag zie ik hem weer.
Hij glimlacht en ik...

verdrink weer.