Het afsluiten: voltooid

Treurig, maar met een voldaan gevoel keek Douglas vooruit. Hij openende de deur van de serre en liep de tuin in. Dit was de laatste keer dat hij in de tuin was. Douglas verhuisd naar de plaats Coìn in Spanje. Hij had besloten om afstand te doen van drie jaar belofte en trouw. Dit was het moment dat goed voelde, om de herinnering te koesteren in zijn volgende stap van zijn leven.
Vier jaar geleden had hij met Jasmijn afgesproken om drie dagen in de week naar hun zonnebloem plek te gaan. Op de dinsdag, donderdag en zondag. Op die dagen beleefde Douglas zijn herinneringen om tijdens zonsondergang naar Keltische muziek te luisteren. Dit deden zij samen om te ontspannen zonder gedachtes tijdens deze natuurverschijning.
Het tuinhuis was gebouwd tegen een duinwand. Tegen het huis aan hadden zij zelf nog een veranda gemaakt. Wanneer zij hier zaten hadden zij zicht op een tuin van vier meter lang en drie meter breed. Daarna zagen zij de wijde omtrek van de zee. Zij hadden deze locatie uitgekozen om hun balans terug te vinden na de hectiek van de maatschappij.
Douglas en jasmijn hadden in de tuin een moestuin. Zij kweekte groente, fruit en kruiden. En van juli tot en met oktober hadden zij vier zonnebloemen in de tuin die zij in een ruit hadden geplant.
De laatste maand van het laatste jaar had Jasmijn de tuin niet meer gezien. Dat is vier jaar geleden. Zij was toen lichamelijk te zwak om lang van huis te gaan. De reisduur met de auto was driekwartier. De reistijd in die fase van het leven voor Jasmijn was te lang. Zij had veel pijn om in één houding zitten en bij het lopen. Het skelet was opgegeten. Jasmijn had alleen baat bij liggen, rust en pijnbestrijding.
Jasmijn kreeg thuiszorg in de laatste maand toen haar lichaam achteruit ging. Door de thuiszorg kon Douglas twee keer in de week voor twee uur naar de tuin gaan. Vooral om de groente, fruit en kruiden te verzorgen.
Douglas hoort Jasmijn nu nog zeggen: “Dit moet door gaan. Ook als ik er niet meer ben”.
De moestuin was als haar kind! Wij hadden samen wel de locatie van het tuinhuis in de duinen gekozen. Maar in de moestuin kon zij uren bezig zijn.
“Ik kan mijn gedachte goed verzetten, ik ben dan één met de groente en fruit. Zo zie ik mijn kinderen groeien”, zei ze altijd.
Douglas genoot weer hoe zij bezig was in haar moestuin. Maar dat deed hij niet te lang! Want hij ging veder met het onderhoud van het tuinhuis en veranda. Zo maakte zij samen iets moois van hun rijkdom. Zodat zij er samen in de avonduren van konden genieten. Het tuinhuis hadden zij bewust vijftien jaar geleden gekocht. Om hier de vrijheid te ervaren en niet in contact te komen met het dagelijks leven.

Douglas heeft afgesproken met de nieuwe eigenaar om niets weg te halen uit te tuin. Wijnand de nieuwe eigenaar kan op deze manier met een basis de tuin naar zijn manier opbouwen. Wijnand is achtenzestig en weduwnaar. Zij hadden elkaar vier keer in één maand afgesproken. Om de administratie af te ronden. Ook hebben Douglas en Wijnand hun gevoel kunnen delen over het verlies van hun geliefde. Douglas deed dit overdag met Wijnand. Want! De avond in de tuin blijft altijd voor Jasmijn en hem.
“Raar”, dacht Douglas. Terwijl hij ging zitten in de tuinstoel op de veranda en de zon steeds verder daalde achter de horizon. Vijf jaar geleden begon het met pijn in de linkerzij bij Jasmijn. En in één jaar tijd zat er geen rem op de uitzaaiing in haar lichaam.
Douglas keek zonder gedachte naar de Hollandse oranje bal die de horizon in een geel, oranje en paars tapijt liet veranderen. Hij maakte nog één diepe “zucht”, en sloot zijn ogen. De Keltische muziek speelde op de achtergrond. Douglas omarmde het gevoel, en deelde dit nog één keer samen met jasmijn.