De Date

Na een paar minuutjes fietsen ben ik op de afgesproken plek. Saar zit er al. Ze ziet er mooi uit. In haar witte shirt lijkt ze net een engel, al helemaal met haar glanzende bruine haar.
Hé,' zegt ze lief. Mijn hart klopt al sneller bij de begroeting.
'Ook he,' zeg ik.
'Het is een hele mooie nacht, kom je tegen me aan zitten?' vraagt ze. Als we een tijdje zitten te praten, verschuift ze haar hand, en legt ze die op de mijne. Ik voel een enorme stoot energie opkomen, en ik kijk haar aan. Ze lacht naar mij.
'Je lacht lief,' zeg ik. 'je lacht echt heel lief.'
'Dankjewel.' Zegt ze lachend, en ze kijkt uit verlegenheid even weg. Dan kijkt ze mij diep in mijn ogen. 'Kus me,' fluistert ze zacht. 'als je dat wilt natuurlijk.' Voegt ze er plagerig aan toe en ze doet haar ogen dicht. Ik doe mijn ogen ook dicht en beweeg mijn hoofd naar voren. Ik kan haar ruiken, ik kan haar horen ademen. Het is ons, en niemand anders. Niemand kan mij dit moment afpakken, niemand kan dit stoppen. Nu gebeurt het. Onze lippen raken elkaar bijna aan, wanneer er plotseling een harde knal klinkt.
'Wat was dat?' vraagt Saar. 'Het klonk een beetje als een geweerschot.'
'Misschien wel gewoon een lekke band. Dat geeft ook een harde knal hoor. Er is vast niks aan de hand.' Ik doe mijn arm om haar heen, maar dan klinkt er weer een harde knal. Saar krimpt ineen.
'Ik ben bang' fluistert ze. Ik ben opgestaan.
'Kom, pak mijn hand. We gaan weg.' zeg ik. Saar pakt mijn hand. Ik zie dat ze trilt. Ik ben ook best bang, maar ik moet mij groot houden, zodat ik haar gerust kan stellen. Saar is opgestaan, en haar reebruine ogen kijken angstig.
'Niet bang zijn, er zal niks met je gebeuren. Ik ben bij je.' zeg ik. Ze lacht even. Zelf als ze bang is, lacht ze nog lief. Ze is echt perfect. Ik voel mijn hart smelten, maar een plotselinge derde knal zuigt me terug in de realiteit.
'Shit! Saar, kom mee. Ik haal je hier vandaan!' Saar reageert niet. 'Saar, kom nou!' roep ik hard, maar ze kijkt lijkbleek voor zich uit. Haar ogen zijn groot geworden, haar mond trilt, en ze staat stokstijf. Dan zie ik wat er aan de hand is.
Een rode vlek op haar witte shirt.
Een rode vlek, die langzaam groter en groter wordt.
Ik roep haar naam nog een keer, voordat ik haar langzaam naar de grond zie zakken.