midden in de nacht

Midden in de nacht, voor de zoveelste maal kan ik de slaap niet vatten, mijn hoofd zit vol enge gedachten, krijg geen orde op zaken. De open haard smeult nog na, het huis een en al gezelligheid, een mooie fermette, charmant, volgestouwd met oude spulletjes, toch in harmonie.
Tussen een kiertje van de gordijnen straalt een beetje lantaarnlicht op een van de oneffen tegels in natuursteen. Ik trek het gordijn wat opzij en zie een jonge meisje met de fiets naar huis rijden, ze is nogal gehaast, rijdt duchtig door, zonder rond te kijken. Het is ook al laat om zo alleen op straat te fietsen, je weet maar nooit….
Ik had mijn avond zo anders voorgesteld, de haard aangestoken, ons pannenstelletje ,nog een huwelijkscadeautje van tante Jeanne uitgehaald, lekker vlees en sausjes, kindjes vlug in bad en in bed, een avondje voor ons alleen. Ja alleen, ik was inderdaad alleen. Mijn man ligt zijn roes uit te slapen in bed, zijn ademhaling stokt hier en daar, zijn gegrom brengt me niet tot rust, integendeel, het heeft me uit bed gejaagd. Had het moeten zien aankomen, een stukgelopen huwelijk, na vijftien jaar, tien jaar van dolle pret, vrienden, clubhuis, uitjes, tochten met de moto, en eindeloos lange avonden uit, met een stuk in onze kraag, gieren van de pret, onnozel doen met vrienden. Tot ik vertelde dat ik zwanger was, zwanger dat was niet voor ons weggelegd, maar hij of zij zat wel in mijn buik. Wat moet ik doen, vroeg ik op de vijfde dag nadat ik wist dat ik een kind zou baren,maar ik kreeg geen antwoord. Liever een kwetsend antwoord van iemand die geen verantwoordelijkheid kon nemen dan geen. Na tien dagen hield ik het niet meer uit en dreigde ermee dat ik het kindje zou laten wegnemen. Dan kwam het hart op de plaats en zei manlief dat hij ging zoeken achter een mooie wieg, en het ijs was gebroken.
Iedereen die hij tegenkwam moest weten dat hij vader ging worden, een fiere papa, hij zou wel voor zijn gezinnetje zorgen. Maar ik wist innerlijk beter. Mijn moedergevoel nam mijn twijfels weg en we zouden ervoor gaan. Ik wou trouwens geen enig kind, ik vond dat zielig. Ik was de jongste van vier kinderen, waarvan de oudste mijn broer was. Die zorgde als een haan voor zijn kippen, schattig. Na de geboorte van onze eerste zoon was het tijd voor een tweede, manlief was direct akkoord. Een kind is geen, was zijn leuze. En onze tweede was dan ook zoals de eerste uit veel liefde ontsproten.
Na vijftien jaar scheuren in mijn huwelijk, barsten, niet meer te lijmen, hoezeer ik ook mijn best probeerde toe doen, ik bleef maar lijmen, tot in inzag dat het een verloren zaak was.
Hoe meer ik een poging deed om lief te zijn, hoe meer ik werd afgesnauwd, bekritiseerd, ik kon niet meer koken, wassen, voor mijn kinderen zorgen, ik had afgedaan, ik wist het wel, maar wou het eigenlijk allemaal niet weten. Dus kun je voorstellen hoe moeilijk het is om de knoop door te hakken, een man waar je zielsveel van houdt, verlaten en in het leven vooruitgaan met twee kleine bengels die constant aandacht nodig hebben. Daar zaten dus al mijn muizennesten…. En bij nacht waren die heel groot.
Het idee om alleen voort te doen was als een proces , een idee dat groeide, eerst dreigen, dan een weekend eens weg bij mijn mama, en terugkeren omdat manlief geen enkel onderbroek meer vond, om dan terug te smelten voor zijn charmes.
Ettelijke keren heb ik hem gezegd dat mijn vuurtje aan het doven was, dat er niet veel meer nodig was, en eigenlijk besefte ik dat die avond de avond was waar ik besliste om alleen met mijn twee kinderen verder te gaan in het leven. Wat ik ging missen was enkel de warmte in mijn bed, want die bleef maar bestaan, de seksuele aantrekkingskracht was soms zo groot, dat ik mezelf niet meer in de hand had.
Nu zat ik in de sofa, met een glas wijn, een slechte gewoonte die ik had aangenomen als ik de slaap niet kon vatten. Een sigaretje was er ook steeds bij, ik blies zoveel mogelijk vlug de rook uit opdat mijn longen niet zouden worden gevuld. Mijmeren over hoe leuk het was om in de eerste maanden van het huwelijk, na een werkdag samen met de jongen die je uitgekozen had om mee oud te worden, samen een glaasje te drinken, samen te eten….
En dan te gaan slapen, in lepeltje, of hoe je het ook kan noemen
Hoe meer ik wou dat het werkte, hoe meer het tegenviel. Zoals vanavond, een avond zoals zoveel. Ach….wat zou er morgen gebeuren?

Om vijf uur ga ik terug naar mijn bed en vlei me tegen mijn man aan, ondanks alles hou ik nog zoveel van hem dat het soms pijn doet. Hij weet niet eens dat ik nog van hem hou, het enige dat ik hem altijd zeg is, pas op, mijn vlammetjes gaat uit, eens gedoofd is het gedaan, maar hij ziet of hoort het niet, of wil het gewoonweg niet inzien.


Het begon allemaal zo mooi, een avondje uit, het had gesneeuwd. Ik had een jonge man gezien, een echte schat, een lieverd, met een glas cola aan de bar. Ik had hem direct opgemerkt en hij mij ook. Hij maakte een opmerking waar ik hartelijk moest mee lachen.....