De mist in

‘Goedemorgen allemaal,’ roept reisleider Hans enthousiast. Hij is overduidelijk blij dat de lange rit er bijna op zit. De zeven twintigers op de krappe achterbanken van het Volkswagen Transporter busje openen langzaam hun ogen. ‘Onze reis zit er zo goed als op,’ gaat hij verder. ‘We rijden zo het Wildschönau Tal in, het hoogstgelegen dal van Oostenrijk. Vanaf hier is het nog ongeveer een half uurtje rijden naar ons pension in Niederau waar we…’

Anja luistert maar half en drukt verveeld de welkom in Oostenrijk sms’jes op haar telefoon weg als het busje plotseling begint te glijden. Het onverharde, modderige bospaadje is door de hevige regenval haast onbegaanbaar geworden. Haar handpalmen worden zweterig en ze begint te hijgen. De alsmaar smaller wordende weg loopt steeds steiler naar beneden. De haarspeldbochten volgen elkaar nu in hoog tempo op. Tussen het busje en de mistige afgrond zit soms maar een paar centimeter. Anja wordt duizelig. Haar vingers trillen en langzaam zakt ze van haar stoel.

Voorin doet Hans alles wat hij kan om het voertuig op de weg te houden. Maar in welke stand hij de wielen ook zet, het heeft geen effect. De centimeters worden millimeters totdat het paadje linksaf slaat en het busje tussen twee sparren door de mist in glijdt.

Als Anja haar ogen opent schijnen enkele zonnestralen recht in haar gezicht. De mist is verdwenen en de harde stalen vloer van het busje is veranderd in heerlijk zacht gras. Een paraglider laat de meest rare schaduwfiguren op haar neerdalen. In haar hoofd hoort ze de bellen van de paarse reclamekoeien en ziet ze de besneeuwde bergtoppen vredig waken over het dal. Zo is het goed, denkt ze. Zo heeft ze het zich voorgesteld.