Krottenwijk

We komen aan op Zaventem, de luchthaven. Een mierennest van mensen komt je tegemoet. Mama’s overstuur met hun huilende baby’s, papa’s die aan het rond zeulen zijn met de koffers, en tieners luieren met hun Ipod zittend op de grond. Om ons in te checken lopen we naar gate 13. Eens ingecheckt moeten we eindeloos wachten tot we de stewardess zien. Een mooie jonge blonde vrouw van rond de 25 jaar. Sierlijk bekijkt ze onze voucher en ID…..We gaan naar ons voorbestemde plaats waar we 4 uur stil moeten zitten zoals in een overvolle wachtzaal bij de dokter tot we de toestemming krijgen om op te staan. Jirke naast mij, met haar donkere mooie zachtaardige blik, maar ze neemt geen blad voor de mond. Je weet meteen waar je staat. In tegenstelling tot ikzelf, te braaf voor deze wereld, ik lijk wel van een andere planeet, niet van Venus maar van Mars denk ik dan. Of een planeet dat nog moet uitgevonden worden.

We hebben de toestemming gekregen, om van onze warme zetel te gaan. We komen in de luchthaven van Istanbul, het eerste wat opvalt is, is nog meer mieren dan in Zaventem maar nu donkerder getint en de groene pakken, zwaar gewapende militairen. Met hun gezicht bedekt, mitraillette in de hand. Ontelbaar veel. We denken dat ze ons gaan arresteren. Heel dreigend is dit, terwijl we wel van onze vakantie willen genieten. De toon is gezet.

We moeten nog door de check-in. Heel streng worden we gecontroleerd als criminelen. Maar we mogen door. Jirke is nogal een flapuit maar ze hield zich stilletjes op de achtergrond. Eens ons buiten geworsteld voorbij de militairen met onze hoofden tot bijna in de grond, komen we naar buiten. Nog steeds onder de druk stappen we op de bus.

De bus vertrekt naar ons hotel. Een 3-sterren hotel, in zulke landen is dit zoals een 4-sterren in Spanje. Nog steeds nietsvermoedend waar we terecht zullen komen. De bus stopt telkens om vakantiegangers af te zetten aan hun hotel. Steeds dichterbij naar ons hotel komen we in de krottenwijken. We kijken verbaasd naar elkaar en onder de indruk van hetgeen we zien. Armoede. Schrijnende taferelen. Krotten op elkaar gezet zoals de arme landen die we zien op het nieuws. Verhongerde kinderen op straat, vrouwen zitten te bedelen en de man al zittend roken zoals een Turk. Midden in de krottenwijk, ons hotel. Ons 3-sterren hotel. We kunnen onze ogen niet geloven. Wij zitten in een vrij luxueus hotel en naast ons zitten ze te verhongeren. Ons hotel is 500 m verwijderd van de stad. En telkens moeten we die koterijen passeren. Arme kinderen en vrouwen die bedelen. Maar het is verstandig om niks te geven. Anders zijn we door de bomen het bos niet meer.

Eens voorbij de krotten kwamen we aan de grote markt. Waar onder ons het Verloren Paleis ligt, een ondergrondse waterreservoir. Maar onze eerste uitstap is naar de grootste overdekte markt ter wereld: De Grote Bazaar.

Maar liefst zestig straten en ruim vijfduizend winkels. En staat bekend om zijn vele sieradenwinkeltjes, handgeschilderd keramiek, kleden en tapijten, borduurwerk, kruiden en specerijen en antiekwinkels. Veel van de winkeltjes en kramen zijn gegroepeerd naar het type product dat ze verkopen, met speciale gebieden voor bijvoorbeeld leer en gouden sieraden.

Dus the place-to-be. We stappen binnen, wat meteen opvalt, is vooral veel kalende mannen met een afhangende buik en heel weinig vrouwen te vinden. Hoe kan het anders… het blijft hoe dan ook een mannenwereld. We vielen meteen op. Jirke met haar blonde lokken zal meteen aantrok hebben. Ikzelf niet, gelukkig maar, ben ik voor één keer blij dat ik bruin haar heb.

We gaan de bazaar binnen. Straatje in en straatje uit. Onze ogen schieten te kort. Een kleurrijk aanzien en vooral de aroma van kruiden en eten komen ons tegemoet. Een aanbod van mooie lederen handtassen, Louis Vuitton, Hermès, and you name it, en één of ander duur merk is er wel te vinden aan spotprijsjes. Kopie weliswaar.

Een lekkere kebab eten dat zeker aan onze kont gaat plakken. Maar niks van aantrekken, we krijgen er dat weer af na de vakantie met sporten, met onze armen en benen staan zwaaien, om er toch enkele kilo’s er weer af te krijgen. Wij, vrouwen hebben het toch wel lastig om steeds weer in ons maatje te kunnen. En dit om aan het ideaalbeeld te moeten voldoen. Dat ons opgelegd is door de media.

Gepakt en gezakt gaan we naar onze volgende traject. De blauwe moskee. We komen aan en zien we de prachtige moskee die bezaaid is met geglazuurde tegeltjes in blauw, groen en roodbruin. In één woord: adembenemend. “Pats” er kleeft iets tegen mijn hoofd. Jakkes. Mijn euro viel meteen. We worden aangestaard door tal van boze blikken van dikke kalende mannen, omdat ons kleed veel te kort is, de décolté veel te diep en bovendien geen sjaal aan. Kortom, we hebben alle regels verbroken. Vlug naar buiten om nog erger te voorkomen. Jirke met haar grote mond, werd knalrood, maar weer zei ze niks. We gaan naar het openbaar toilet om het spul uit mijn haar te wrijven.

Terug op weg naar ons hotel en dit allemaal te voet, moeten we weer die krottenwijk door, we worden aangestaard en vastgeklemd zoals een teek die ze er moeten uittrekken. Hopend dat die jongeren iets krijgen van ons. Maar het is af te raden om iets te geven om nog erger vast te zitten aan die onverzorgde kinderen en vrouwen. Erg. Hoe confronterend kan het nog zijn toen we in ons luxueus hotel binnen komen. Met sauna, zwembad op het dak, een overvol buffet met een 10-tal verschillende broden, confituur en beleg. De geur van de keuken komt onze neusgaten voorbij… en ook van die verhongerde kinderen… de toon heeft zich verder gezet…