Soulmate

Zo lang
In het duister.
De deur
Tussen mij
En het licht.
De klink brandt
Koud in mijn hand.
Ik open.
Buiten is het
Nacht.


Ik had het niet verwacht, dit nieuwe donker. Hij had gezegd dat ik hem zou zien, in het warme licht van de zon. Ik heb het zo koud, maar moet terug in mijn hok. Ik huiver.
Geduld, ik haat het moeten hebben van geduld. Eigen schuld, denk ik, hij heeft immers niet geklopt.

In mijn hoek op de grond, mijn knieën opgetrokken, mijn armen eromheen. Mijn keel voelt hard maar ik wil niet huilen. Huilen is voor de zwakken. Ik ben sterk, maar zeker zo sterk is mijn verlangen.

Wanneer beloofde hij mij? Nee, niet met woorden, maar ik kon hem aankijken. Door zijn ogen zag ik zijn ziel en die kon ik lezen. Hoe lang ik al wacht? Te lang, zeker. Ik zie hem in mijn hoofd; mijn herinnering tekent een gestalte op mijn gesloten oogleden. Ik zie zijn lach, die voor mij is. Waarom klopt hij niet? Ach, buiten is het immers nog nacht.

Hoor ik de nacht? Het donker is dik en voelt zwaar. Hoor ik zijn stem? De nacht is stil, ik beeld het mij in. Had ik zijn ziel wel goed gelezen? Ik twijfel nu. Morgen dan ... misschien?

Hoeveel nachten heb ik gewacht? Ik wil ze niet tellen. Hoeveel jaren wachtte ik en deed alsof ik gelukkig was? Hoeveel anderen die mij beloofden, maar wier ziel ik nooit heb kunnen lezen? Ook hen wil ik niet tellen.

Zo lang
In het duister.
De deur
Tussen mij
En het licht.
Een klop.
Ik sta op in mijn hoek.
Buiten schijnt de zon,
Ik voel haar warmte
En die van mijn
Soulmate.