Spiegel van de herfst

De oude kromme boom keert zijn rug niet langer naar de hemel onder de wolken. Een trieste zwerver laat zijn magere buik zien, na weken van eenzaam zwerven door de binnenlanden van Europa. Aan het natte park kan het niet liggen. De vogels vliegen fluitend en blij als hij voorbij loopt zonder schoenen, op zijn oude voeten.
Bijna blind en wankelend nog voor de zondagse wandelaars kerft hij zijn vergeten naam met een zakmes in de stugge bast van de dikste boom in het park.
En hij gaat daarna weer op weg naar een droom die beter bij hem past. Het verleden is nu te zwaar voor het heden. Wanneer zijn rugzakje weer draagbaar is zal hij zijn verhalen vertellen. Tot die tijd moeten we genoegen nemen met zijn zwijgen. Het is het zwijgen van de spiegel van de herfst.