Vriendschap, liefde en gestuntel

''Kijk daar loopt ie'' zegt mijn vriendin opgewonden. ''Ssssst hij mag het niet horen.'' antwoord ik verlegen terug. ''Sorry hoor maar kijk daar loopt ie!'' ik volg mijn vriendin haar vinger. Ik zie hem daar lopen met zijn vrienden. Ik bloos er van. ''Waarom vraag je hem niet?'' Ik kijk haar wazig aan. ''Ik vroeg waarom vraag je hem niet een keer?'' herhaald mijn vriendin langzaam. ''Hij is zo knap hij wil me vast niet en denk je nou echt dat ik hem durf te vragen? Dat jij elke jongen durft te vragen!'' Ik maak naar zijn haar. Het is bruin. Kastanjebruin. ''Nou dan niet. En natuurlijk wil die wel met je! Kijk hoe knap je bent!'' schreeuwt ze bijna. ''Rustig je hoeft niet te schreeuwen.'' ''Kom we gaan zwemmen je kan niet eeuwig naar hem staren!'' Ze pakt me vast en trekt me mee. Ik laat me meeslepen. Als we voor het water staan maak ik me los. Lachend duw ik der in het water. Ik zie der op staan en kijkt me boos aan. ''Jij...!'' En lachend ren ik keihard weg. Ze komt achter me aan. ''Pak me dan als je kan.'' Schreeuw ik en terwijl ik dit schreeuw bots ik tegen iemand op. Ik val op de grond. Ik hoor iemand schelden en ik kijk naast me in het zand. Daar ligt hij. De jongen waarop ik verliefd ben. Mijn wangen worden rood. ''S..o...rr..y ik za..g je n..ie..t aan..kom..en..'' stamel ik. Ik zie hem boos weg stampen.Mijn vriendin helpt me lachend overeind. ''Slim bezig!'' zegt ze lachend. ''C1000'' mompel ik. ''Kom we halen een ijsje! Ik betaal op één voorwaarde! Als je niet zo chagrijnig bent!'' ''Jahaaa'' mompel ik. ''Wat zei ik?'' ''Jahaa!'' zeg ik blij. Arm in arm lopen we naar de ijskraam. Samen lachen we om mijn gestuntel.