De prinses die 100 jaar sliep (Hf 1)

Haar witte haren lagen als een krans om haar hoofd, haar licht grijze ogen staarde bijna levenloos naar het plafon. Ze telde het aantal wit geverfde planken aan het plafon. Ze waren groot en statig, zoals zij ook ooit hoopte te worden. Verzonken in haar gedachten merkte ze niet dat er een zuster binnen kwam. De vrouw ging op de bedrand van haar bed zitten, Soof waar denk je aan? Verschrikt draaide het meisje haar hoofd om. Ze glimlachte naar de zuster, komt mamma nog langs? De zuster schudden haar hoofd, vandaag niet glimlachte ze. Ga slapen Soof, dat is beter voor je hoofd. Zuster hoelang lig ik hier nog? De vrouw glimlachte weer, als de grote wonden geheeld zijn. De vrouw wiegde het kind in slaap en verliet de kamer.

Elke dag vroeg het kind naar haar moeder, maar ze kwam niet. En elke dag zong de zuster haar inslaap nadat ze deze vraag had gesteld, om haar van een boze realiteit te redden. Het leek een dagelijkse routine geworden. Toch kwam er een dag dat Sophie het slechte nieuws te horen kreeg. Sophie had ontslag gekregen uit het ziekenhuis en haar tante Agaath en oom Peet zouden haar komen ophalen. Ga ik dan niet met mamma mee? Had ze gevraagd, de tranen sprongen in de ogen van tante Agaath, lieverd je moeder is in diepe rust! Had ze geantwoord waarop Sophie vroeg, is ze dood?
Nee, oh nee natuurlijk niet ze slaapt, heel diep! Agaath drukte het kind tegen zich aan, want hoe leg je uit aan een kind van amper zes dat haar moeder in coma ligt? Hoelang slaapt ze dan tante? De vrouw keek angstig naar haar man die er wat knullig bij stond, oom Peet zuchte, ik denk wel honderd jaar. Dat leek te werken het arme kind werd al iets rustiger, word ze dan wakker gekust door een prins? Natuurlijk lieverd glimlachte Agaath.

(Einde Hoofdstuk 1)