de laatste kans deel 8

Sam zit op zijn kamer. Hij denkt na over de afgelopen dagen. Sinds ze weer terug zijn van kamp, is hij maar 1 keer bij Julia geweest in het ziekenhuis. Ze sliep, en hij had haar niet wakker willen maken. Wel had hij even naast haar bed gezeten. Julia, zijn mooie meisje. Ze zag erg wit, en verdween bijna in het grote witte bed. Na een kwartiertje was hij zacht weggeslopen. Toen ze naar huis mocht, had Julia hem gebeld. Na precies 3 minuten had ze moeten ophangen omdat ze moe was. En sindsdien? School is weer begonnen, en hij heeft alles op alles gezet. Voor kamp stond hij er al niet zo best voor, nu wil hij over. Opzich valt de drukte nog wel mee. Maar hij wil niet naar Julia. Nouja, hij wil wel, maar durft niet. al is hij wel de laatste persoon die dat zal toegeven. Door het gerinkel van zijn telefoon wordt hij opgeschrikt. Lieke. ‘ben naar Juul geweest, moeten praten Sam, gaat niet goed! xxLieke ’ Sam sluit zijn ogen. Nee, het gaat niet goed. Juul wordt niet beter. Nog meer gerinkel. Thomas belt, van voetbal. Afgelopen week is hij niet geweest. Hij heeft nu twee trainingen gemist, wat betekend dat hij de komende wedstrijd ook niet mag spelen. Thomas hoeft hij nu even niet te spreken, die weet alleen dat hij & Julia wat hebben, niet dat ze zo ziek is…. ‘pieppiep’ Thomas laat het er niet zomaar bij zitten, en smst nu. ‘Waar was j deze week? Gister was party van Lucas, daar was je ook al niet? zaterdag 15uur in park?’ ‘ROTDING!’ Sam heeft het nu helemaal gehad, iedereen loopt maar te zeiken, alsof hij er wat aan kan doen, en Thomas kent zijn situatie niet. hij gooit zijn telefoon tegen de muur, en gaat op zijn rug liggen. het voelt of alle vier de muren, inclusief het plafond op hem afkomen. Hij sluit zijn ogen, en voelt dan pas hoe moe hij is, al snel valt hij in een diepe slaap. Hij merkt niet dat zijn zus Lola binnenkomt, en zijn telefoon naast hem neerlegt. Hij merkt ook niks van de discussie die zijn ouders laterop de avond hebben. Hij slaapt alleen.

Julia zit voor de spiegel. Toen Lieke gister voor de deur stond, zag zij ook wel dat die erg van haar schrok. Iedereen die binnenkomt, schrikt van haar. Ze ziet er ook niet uit. Maar ze kan er niks aan doen. Niemand kan meer iets doen. Toen ze Sam, nu bijna een week geleden, belde, deed ze wel of alles goed ging, dat ze daarom naar huis mocht. Het tegendeel is waar. De dokters konden niets meer voor haar doen, en daarom hadden ze haar naar huis gestuurd. ‘thuis is het fijner voor je.’ Ze hoort de stem van dokter Grooten nog. Nou, veel beter hier hoor. Een overwerkte vader, een overbezorgde moeder, en een irritante broer. Misschien is het maar beter ook dat ze hier zo weg is. En Sam durft niet te komen. Ook dat weet ze. Hij is bang om haar zo te zien. Volgens de dokter was hij in het ziekenhuis ook geweest, maar was hij ook al snel weer weg. Julia zucht, ze legt de spiegel naast haar neer, en pakt pen en papier.
‘Lieve Sam,
Hier ben ik weer. Nogmaals Sorry. Maar nu voor dat ik er nog ben. Sorry. Weetje, ik weet ook wel dat je niet durft te komen, en daar hoef je je niet voor de schamen. Ik zie er niet uit, en ben moe en chagrijnig enzo. Maar asjeblieft, kom nog een keer. Deze geef ik wel aan Tim mee, zodat hij hem aan je kan geven. Sam, je moet komen. Want ik wil je zien, en praten. Ik kan niet zonder jou hier weggaan Sam. Nu stop ik, want ik ben moe.
Maar vergeet niet dat ik heel veel van je houd.
Veel liefs,
Julia’
Als ze even later op bed ligt, schiet er nog een gedachte door haar heen. Want wie verzekerd haar dat ze morgen wel wakker wordt? Met tranen over haar wangen lopend, valt ze in slaap.