Verdoemd

Parijs, 1887.
Zijn hele leven had de logebroeder god vervloekt. Maar hij werd ziek, een zware longontsteking. Het einde kwam nabij zo voelde hij.
Een onbeschrijfelijk gevoel van spijt en angst maakte zich meester over hem. Toen nam hij een besluit dat schokkend was voor zijn naasten. Hij wou een priester zien! Hij wou biechten! Totaal onaanvaardbaar voor de loge. Al zijn smeekbeden werden genegeerd, hij stierf op het middaguur.
Veel volk kwam afscheid nemen. Om twaalf uur 's middags gebeurde er iets ondenkbaars. Hij richtte zich op en zijn ogen gingen open. Hij schreeuwde; "ik ben geoordeeld!" en viel terug achterover. De toeschouwers stonden versteven van angst.
Het verhaal ging als een lopend vuurtje door Parijs maar de getuigen werden door iedereen bespot.
De volgende dag was er terug veel volk om het lijk te groeten. Om twaalf uur richtte hij zich op en riep; "ik ben veroordeeld!", en viel terug achterover. De getuigen wisten niet waar ze het hadden. Het was waar! Ze hadden het ook gezien!
Op de derde dag stond de rouwkamer overvol, veel nieuwsgierigen. Om twaalf uur 's middags hoorden ze een oorverdovend gehuil en gekerm dat door merg en been ging. Hij richtte zich op en schreeuwde, "Ik ben verdoemd!"...