Evi en de uil

Teder danst de wind. De zon glimlacht de liefste stralen. Een geur van een nieuwe, zomerse dag. Zij glanst op het plekje bij, het hypnotiserende huppelende, beekje dat de oevers streelt, met haar gezang. Op een kiezelsteentje, dat bedekt wordt door mega groene grassprietjes, zit mier Evi, in gedachten verzonken. Op dit plekje voelt ze zich één met alles om haar heen. Het lijkt alsof ze voor dit moment geboren is. Een moment van totale overgave.

Na een poosje: merkt ze dat ze niet meer alleen is. Ze luistert naar de warmste ogen. Ze hoort de vriendelijkheid van moeder uil.“Ik ben de erkenning, waar je al zo lang naar snakt, maar nooit hebt gevonden.”

“Ik ben je erkenning, voor al je maskers die je bent geworden, en nog zult opzetten. Hier bij mij mag jij Evi, Evi zijn. Geen veroordeling of beoordeling van wie jij wezenlijk bent. Puur. Uniek, zoals alleen jij kunt zijn.”

“Ik ben je erkenning, voor het vuil op je pootjes. Vuil van het zwoegen door je dagen heen. Je hoeft niets mee te brengen op deze plek. Ik zal je lege handen vullen, met wat jij nodig hebt.”

“Ik ben je erkenning, voor alle zoete dromen, die je koestert. Ik geef je tijd om ze te leren herkennen, en te laten groeien in je kleine mieren hartje. Ik zal jou dromen laten opkomen met de dromen die niet van jou zijn. Als ze beide rijp zijn zal ik jou dromen bewaren, en de rest verbanden in het vuur van anderen.”

Hier bij mij..

Voor heldere bewustzijn momenten, die je op het altaar van dit kiezelsteentje legt, krijg jij mijn vleugels van inzichten en vrijheid..

Elke keer dat je hier komt.

Hier bij mij..

Evi opent haar kleine ogen.
Haar kleine mieren hartje slaakt een vreugde kreetje.
Ze weet zich niet meer alleen.

De zon glimlacht voor het laatst voor vandaag, als Evi terug kuiert naar een berg vol mieren, die nietsvermoedend zwoegend blijven doorgaan met werken