tropenkind

in Nederland besefte Lia pas hoe verwend
ze was opgevoed. hier was er geen baboe
om haar te troosten of liedjes met haar te
zingen. oom en tante hadden geen hulpjes

zelfs op de heetste dagen was de zon niet
zo warm, scheen minder fel leek het wel…

het zou jaren duren voor Lia weer voet op
Indonesische bodem zou zetten.
haar geboorteland. ( Nederland noemde ze
moederland )…haar hart behoorde beide

ze begreep nu wel dat haar geboorteland de
onafhankelijkheid wilde. nog jaren lang zag ze
haar baboe, slapend op een mat voor haar
bed. ze schaamde zich diep.

wat hadden ze wel gedacht wie ze waren ?

oh, uiteindelijk toen ook haar ouders terug
keerden , raakte ze gewend aan Nederland
met verschillen zó groot ,…met mensen die
nauwelijks hun gevoelens toonden

ze miste de gemoedelijke sfeer van de tropen
de schoonheid van de mensen, de desa.

ze miste de geuren en de kleuren van Indonesië
nog toen ze al jaren lang terug in Nederland was.
op haar achttiende kon ze terug voor een lange
vakantie…

eindelijk terug naar de gordel van smaragd om
te kijken of alles nog zo was , zoals het in haar
geheugen stond gebrand..ze wilde de plantage
gaan bezoeken en misschien mensen uit haar
heerlijke jeugd ? de bergen, de desa

de “blanda “was weer welkom ( zeker als toerist )

toen ze de welkomstwoorden hoorde die ze zo
had gemist – slamat datang- raakte ze al ontroerd.
neen, ze had zich niet vergist…de kleuren van de
bloemen , mooier dan waar ook ter wereld…

en de zon scheen nergens zoals hier in haar geliefd
geboorteland

de toko’s met hun specerijen waar je alles kon kopen
wat je maar wilde...alles was hier nog hetzelfde en ze
liet haar tranen lopen. Nederland en Indië ze hoorden
bij haar. waar ze zich in haar leven ook bevond.

als tropenkind, hier of daar… met eeuwig gevoel
van heimwee had ze het altijd zwaar

Fairouz

fairouz17.123website.nl