waterkinderen

bijna tien jaren kwam ze elke week naar de
tempel. soms bleef ze een uur soms langer
nooit vergat ze iets mee te nemen. al was het
zoals vandaag alleen maar een knuffel.

alsof ze op een kinderfeestje ging.

ze overdacht daar hoe haar kindje er uit had
kunnen zien en schuldgevoelens overvielen haar
iedere keer. hadden ze het kindje maar gehouden
ze hadden het wel gered heel misschien.

maar ze was nog zo jong en zo bang.

gelukkig zorgde de god Jizo voor waterkinderen
deze niet geboren kinderen mochten spelen aan
de oever van de rivier….hadden ze daar samen
plezier vroeg ze zich af .ze zou het nooit weten en
dat was haar straf.

ze was gelukkig geworden en had kinderen en een
niet slecht huwelijk. maar haar waterkindje moest
ze daarom altijd blijven verzorgen met bezoek.
en dat haar hele leven lang….deed ze dat niet dan
zou heel haar familie worden vervloekt.

ze was daarvoor zo bang.

alles hier in de Shinto Boeddhistische tempel koste
geld. de kaarsen die ze aanstak en de monniken
de entree…ze was hier niet alleen. velen kwamen
net als zij hier boete doen. even buiten Tokio stond
deze tempel en terwijl ze de rituelen deed vroeg ze
zich af :

zou haar kindje haar haten ?

wanneer zou haar waterkindje mogen gaan ?
waar zou het belanden ? in de hemel of in de hel.
ze dacht aan hoe slecht ze was geweest…en ze zou
blijven komen. om haar schuldgevoel kwijt te raken

want alles was haar schuld.

en haar schuldgevoelens raakte ze niet kwijt was ze bang.
die droeg ze bij zich, haar verdere leven lang.

Fairouz


www.fairouz17.123website.nl