Ramus [Deel 2]

Ze gingen zitten aan een tafeltje, tussen de rode roze.
“Weet je, Rosa”, begon Kolmen.
“Rood is de kleur van de liefde, deze roze ook en jou jurk is ook rood,
en mijn bloed ook. Wilt dit misschien iets zeggen?”
“Misschien”, zei Rosa snel en rende naar binnen.
“Wat kreeg Kolmen ineens?”, vroeg ze zich af.
Kolmen liep snel naar har toe:
“Sorry Rosa, ik weet niet wat me bezielde, ik zag je en .. Ja .. Maar …”.
“Sssst, zeg maar niets, laat maar zitten, joh”, suste Rosa hem.
“Nee, Rosa, nee, er is iets met je, iets betoverend”, fluisterde Kolmen.
“Bedankt, Kolmen, ik moet door, maar zie ik je overmorgen?
Bij het meer? Met de pony’s?” vroeg Rosa blozend.
“Oke, Rosa, tot morgen”. Hij kuste haar hand en loste op in de menigte.

In haar bed dacht ze nog wat na.
“Wat is Kolmen knap, en zo lief … Rosa, doe normaal!” mompelde ze.
Al denkend aan Kolmen, Ramus en Flor, viel Rosa in slaap.
De volgende dag ging Rosa natuurlijk naar Ramus.
Ze sprong op Ramus maar sprong er meteen af.
“Ik ben het nog niet gewoon, ik moet je hoofdstel nog aandoen”, zei Rosa.
Ze deed het hoofdstel aan en kroop weer op Ramus.
“Galopje, door het bos?” vroeg ze aan Ramus.
“Hiiiih”, antwoorde Ramus. “Ja, dus”, dacht Rosa.
In het bos vond ze een verdwaald hertenjong.
Ze ging op zoek naar z’n moeder.
Ze reed het hele bos door en daar stond een hert. Ze was treurig.
Toen ze floot kijk het hert op. Ze zag het kleintje en fleurde op.
Ze snelde erop af en nam het mee.
Het hert en haar jong keken nog éénmaal om. Hun ogen bedankten Rosa.
Het was een teken, het teken van de dankbaarheid.
De dag vloog voorbij. De volgende morgen werd ze wakker door Ramus.
“Ja, ik weet dat je wilt eten !” riep ze hem toe.
Nadat Ramsus eten had gekregen, Rosa voor de scherven van de spiegel zitten. “Zodadelijk zie ik Kolmen …”, droomde Rosa.
“Maar, Rosa, waarom denk ik steeds aan hem”, mompelde ze in zichzelf.
Rosa kamde haar lange haren tot ze glimde.


Rosa klom op Ramus’ rug. ze streek nog éénmaal over haar zijde rok en vertrok. Ze porde lichtjes is Ramus ribben en hij schoot in galop.
Ze slalomde tussen de bomen door en sprong over een klein beekje.
Ze kwam aan bij het meer. Kolmen stond daar al, met Flor.
“Dag, Rosa”, zei Kolmen toen hij haar zag.
“Hallo, Kolmen” zei Rosa met haar ogen ten gronde gericht.
Ze gingen langs de waterkant zitten en droomde even in zichzelf.
“Rosa, ik weet dat je me nog niet lang kent, maar ik wil iets zeggen”.
“Ja, Kolmen?” vroeg Rosa.
“Nee, laat maar”, mompelde Kolmen. “Kolmen, zeg maar” zei Rosa.
“Oke, ik wou zeggen dat ik …”. Verder kwam hij niet.
Ramus en Flor keken bang naar de struiken. “Hiiiiiiiiiiih”, hinnikte ze.
“Hooo, Ramus, hooo, jij ook Flor, kalm” suste Rosa en Kolmen de pony’s.
Kolmen’s hand raakte perongeluk die van Rosa.
Rosa, kijk verlegen naar de toppen van haar laarsjes.
“Rosa, ik …”. “Sta stil!” riep een stem.
“Nee, de jager”, fluisterde Rosa haast onverstaanbaar.
“Verdomme”, vloekte Kolmen zachtjes.
“Geef me al jullie geld en één van de pony’s!” schreeuwde de jager.
“Nee!” riep Kolmen kwaad terug.
De jager greep zijn boog en legde er een pijl op. Hij schoot en miste.
Rosa lachte stil in zichzelf.
“Wat?! Lachte je nu, meisje ?!” de jager werd boos. Rosa keek weg.
“Laat ons gerust”, zei Kolmen. “Geld, pony, nu” zei de jager kalm.
“Nee, nee en nooit”, kaatste Kolmen terug.
De jager legde weer aan en mikte opnieuw. Deze keer wel raak.
De pijl boorde zich in het rechteronderbeen van Ramus’ voorbeen.
“Hiiiiiii”, hinnikte Ramus. Daarna viel hij neer. “Nee!” riep Rosa.
“Niet mijn Ramus, nee, nee …” fluisterde ze tegen Ramus.
“Wat doet u nu, moordenaar!” Kolmen wond zich op.
“Rustig he, ventje”, dwong de jager hem.
“Weg, of anders...”, Kolmen bedreigde de jager half.
“Euh, euh, oké”, zei de jager half vluchtend.