Ramus [Deel 1]

in de 17de eeuw leefde er een pony met de naam Ramus.
Als wist hij wist nog niet dat hij zo heette. Hij was groot en sterk, gedroeg zich als een wild paard maar was een simpele (tot toen toe) wilde pony hengst. Op een dag liep hij langs de beek. Hij hoorde: “Help! Help!”
Ramus tuurde rond zag ineens een meisje. Ze werd bedreigd.
Een paar jongens dwongen haar geld af te geven.
Ramus beet en trapte ze. “Aww!” riepen ze. Maar Ramus kende geen angst. Hij bleef trappen en bijten tot ze wegstrompelde. “Hiii” zei Ramus.
Het meisje zei:“Dankje, wilde hengst. Ik heet Rosa.
Kom mee naar mijn huis, dan verzorg ik je”.
“Deze pony redde me , moeder, ik werd bedreigd door jongens”, zei rosa.
“Van mij mag je de pony houden” zei moeder. “Maar alleen als die pony geen boehoefte meer heeft om wild te blijven”.
Als antwoord hinnikte Ramus. Hij bedoelde: “Ik wil bij haar blijven!!”
Als je vader nog leefde dan had je ruzie met hem gehad over dat beest”.
“Dank je, moeder”, zei rosa. “Pony, vanaf nu heet je Ramus”.
Ramus vond het best dus maakte hij een vreugdegeluidje.
Na een paar uren riep moeder:
“Rosa, hier heb je wat geld, ga dingen kopen voor Ramus!”
“Bedankt, moeder”, zei Rosa.
Rosa nam een touw en gebruikte het als teugels. Ze ging naar hun stadje. Ze kocht er borstels en een hoofdstel.
Het hoofdstel bestond uit wat aan elkaargenaaide leren riempjes met iets wat op een bit leek eraan vast. Terug thuis borstelde ze Ramus.
“ Ssst, jongen”, zei Rosa terwijl ze een appeltje aan Ramus gaf.

Ze legde een dikke, wollen trui op zijn rug en bond de mouwen aan elkaar onder zijn buik. Dat stelde tijdenlijk zijn deken voor.
“Slaap goed, morgen koop ik je een deken, Ramus”, zei Rosa.
De volgende ochtend ging Rosa ponyrijden op Ramus.
Ze reed naar de stad en kocht een deken. “Vandaag word ik 16, Ramus”, zei Rosa opgewonden. Ramus dacht: “Wow, al zo oud?”
Rosa reed naar de hoefsmid om ijzers te laten kloppen voor Ramus.
Ramus vondt hoefijzers niet leuk dus duurde het 3 uur voordat ze klaar waren.
Rosa had dorst dus steeg ze af om uit de beek te gaan drinken.
Ramus wou ook maar het water rook raar. Hij keek wat verder en zag dat het water groen was. Juist voordat Rosa dronk duwde hij haar om zodat het water uit haar handen viel.
Hij wees met zijn hoofd naar de plek waar de beek groen was.
“Ik begrijp het wel, Ramus”, zei Rosa sussend.
Rosa wou het groen volgen. Waar het spoor stopte, was bij een jongen die groen spul uit tonnen in het water aan het gieten.
“Hee, jongen, dat mag niet!” riep Rosa.
“En dan?! Dit zijn mijn zaken!” brulde de jongen kwaad.
“Wat is het dat in die tonnen?”
“Dit is mijn vuil water, meid”. “Verboden dus”.
“Waarom dump je het dan?” vroeg Rosa.
“Eum ...dat weet ik eigenlijk niet, euhm, meisje”, gaf de jongen toe.
“Laat dat in het vervolg”, zei Rosa beleefd.
“Trouwens, noem me maar Rosa en noem hem maar Ramus”.
“Oké, ik heet Kolmen, ik ben vandaag zeventien geworden”’ zei de jongen.
“Ha, ik ben vandaag zestien geworden”, zei Rosa lachend.
“Kom even mee naar mijn boerderijtje, Rosa”, zei Kolmen.
“Eum, ik weet niet, ik ken je pas .., oke, maar voor eventjes dan”, zei Rosa.
Op de boerderij hielp Rosa Kolmen met dieren verzorgen.
“Ik heb ook een pony”, zei Kolmen. “Hij heet Flor”.
“Leuke naam”, zei Rosa. Ze verzorgde ook Flor. Flor was echt een schatje.
“Weet je dat er vanavond een feest is?” vroeg ze.
“Ja. Ik ga erheen”, zei Kolmen. “En jij?”. “Ja”, zei Rosa.
“Tot kijk, prachtige meid, tot straks”, vleide Kolmen.
“Jij ook tot straks”, zei Rosa verlegen.
De tijd vloog voorbij en het feest ging van start.
“Wow, Rosa, wat een prachtige jurk”, bewonderde Kolmen haar.
“Bedankt”, antwoorde Rosa. Uren gingen voorbij.