de sneeuw haas

De sneeuwhaas
Er was eens een indiaantje. Hij was de snelste, sterkste en dapperste indiaan van zijn hele stam. Hij was in alles de beste en door hem had iedereen genoeg eten. Maar op een dag regende het niet meer. Langzaam maar zeker droogde alles op. De dieren vertrokken, op zoek naar vers water. De stam begon voor het eerst in jaren honger te lijden. Het indiaantje zei dapper: “ik ga naar het noorden, op zoek naar eten.” En zo vertrok hij. Hij liep en liep, tot zijn voeten pijn deden. Maar toch liep hij door.
Op een dag werd het kou, en even later begon het te sneeuwen. Het indiaantje zag dat je door de sneeuw alle sporen goed kon ziet. Daar had een hert gelopen, en daar enkele konijnen. En hier had een vogel een wormpje gegeten. Zo volgende hij alle sporen. Maar opeens was hij verdwaald. Hij had geen idee waar hij was. Toen zag hij een konijntje en sprak: “als je mij de weg wijst, zal ik de goden om een gunst vragen”. Als op toverslag begon het dier te lopen, en het indiaantje volgde hem. Tot zijn opluchting, zag hij opeens in de verte de tenten van zijn volk. Dolgelukkig zei hij: “goden, geef dit konijntje een gunst”. En het konijntje werd wit, en daardoor onzichtbaar in de sneeuw.