Boekhoudkundige kwestie(uit Accountantskantoor Paco&Fröhlich)

Mijn collega Fröhlich , met wie ik samen een accountantskantoor run, en ik, zijn onderweg naar een hotel ergens in Nederland. De eigenaar nodigde ons uit vanwege “boekhoudkundige kwesties, die opgelost moeten worden”.
Of wij dat als gerenommeerd accountantskantoor op ons willen nemen.

Met de auto naderen wij het hotel. Voor de ingang een groot bord:
Kamers te huur!
12 euro per uur. 100 euro per week.
Spiegel aan het plafond!
Nu ook met matrassen.
Binnen ziet het er uit als een afgekeurde woning.

‘Tja,’ zegt Fröhlich, ‘dat ze dit een hotel durven te noemen. Stinkhol is nog een te goede benaming voor dit krot.’
‘Ach Fröhlich, troost ik hem, politici worden ook eerlijk, fatsoenlijk en heren, genoemd.’
Wij worden welkom geheten door de eigenaar die zich voorstelt als Vreelijk; vet donker haar, spijkerbroek, mouwloos shirtje en de lelijkste geel-paars-bruine- laarzen die ik ooit gezien heb.
Hij biedt ons een uitsmijter aan en wij zien intussen twee klanten met lange tanden iets vaags naar binnen werken. Ze zweten allebei.

’ Aan uw klanten te zien,’ zegt Fröhlich, ‘heeft u het gastronomische niveau van een cafetaria bijna bereikt.’
Fröhlich kan heel subtiel zijn als hij wil.
De man bedankt hem er ook nog voor.
Twee uur later zitten wij knikkebollend naar zijn monoloog te luisteren over klote allochtonen, tuig van de buitenlandse richel, kut Polen, kut Roemenen en alle inbrekers tegen de muur zetten.

Zijn stem lijkt op het geluid van een Roemeense slagviolist die Korinthisch leer staat aan te prijzen op de vogeltjesmarkt.
Nog een uur later krijg ik er genoeg van: ’Misschien moet jij eens ter zake komen.’
‘Ik neem de tijd voor mijn uitleg, ja!,’ roept hij beledigd. ‘ Ik doe dingen niet graag overhaast.’
‘Dat laatste moet je onthouden,’ zegt Fröhlich, ‘als je nieuwe laarzen gaat kopen.’
Hoe dan ook, we besluiten de klus niet aan te nemen. Het ruikt teveel naar verzekeringsfraude.’

Op weg naar huis zet ik een cd aan:
Amos Lee.
Mission Bell.
Een aanrader!