Plaatsgebrek

Plaatsgebrek

Redelijk vroeg in het seizoen, het zal in de mei-vakantie geweest zijn, hadden we een mooi plaatsje gevonden op een camping in Diever in Drenthe.
Op het veldje, waar we ons hadden genesteld, was plaats voor zo'n vijftien caravans. Toen wij er op zaterdagmorgen arriveerden stonden er slechts zes. Het terreintje zag er dus nog ruim en open uit. De plaats deed ons riant aan en we genoten in de voortent van een heerlijk kopje cafeïnevrije koffie.
De kinderen kwamen terug van hun verkenningstocht en deden ons luidkeels verslag van hun bevindingen.
Vlakbij was een groot zwemmeer met een eiland in het midden, waar je met een vlot naar toe kon. Er zat een touw aan dat vlot en als je daaraan trok, ging-die vooruit. Op dat eiland, en dat vonden ze het mooiste, stond een levensgroot piratenschip, waar je in en op kon klimmen,en met een echt kraaiennest.
We luisterden met een tevreden glimlach om de mond, omdat deze verhalen ons het vooruitzicht boden, dat de kinderen veelvuldig en langdurig op dat eiland zouden vertoeven, waardoor wij onze rust zouden krijgen. Want zo zit het toch? Als de kinderen zich amuseren, hebben de ouders rust. Het moet niet zo zijn, dat de eerste helft van je leven wordt verknoeid door je ouders en de tweede helft door je kinderen. Andersom is dat niet zo, want als de ouders zich amuseren, willen de kinderen er juist altijd bijzijn.
Allengs werd het drukker op ons veldje. Er koerste een grote oude, maar vooral een vieze auto recht op onze voortent af. Heel langzaam en rond speurend naar een goede plek.
Ze hadden kennelijk het oog laten vallen op een van de plaatsen ter linker- of ter rechterzijde van ons. De caravan, die er achter schommelde paste uitstekend bij die grote, oude vieze auto. Waarschijnlijk had grootvader van de eigenaar in zijn verlovingstijd er nog in gekampeerd. Ook deze caravan had een dermate groot formaat, dat de Youth for Christ er ruimschoots een jongeren landdag in had kunnen organiseren.
Mijn vrouw en ik keken elkaar bezorgd aan. "Zijn dat leuke mensen?" vroeg ik.
"Misschien wel." antwoordde zij nuchter en hoopvol.
Een vrouw van ongeveer 30 jaar sprong uit de auto en liep, zonder ons te bekijken naar de lege plek rechts van ons. Ze droeg een zeer uitbundig en buitengewoon geblondeerd kapsel. Haar felgroene te korte truitje liet een extreem laag uitgesneden halslijn zien. Daaronder een ultrakort, eveneens fel groen minirokje, dat haar overigens fraaie beenpartij de vrije loop liet.
Ze ging met haar achterste tegen de zijkant van onze caravan staan.
Toen nam ze grote stappen voorwaarts, waarbij de de passen hardop telde. Bij de tiende stap stopte ze en riep:"Ja, Jos, het ken net!"
Jos zat nog achter het stuur van zijn slagschip. Een blote getatoeëerde arm hing uit het raampje.Langzaam stapte hij uit en wij namen een 400-ponder waar, gestoken in een mouwloos hemd, blauw gestreept, dat lange tijd een wasmiddel had ontbeerd. Een grote roodbruine Mexicaanse hangsnor overkapte een shaggie.
"Een draak," zei ik.
"Wat een onzin," zei mijn vrouw," je kent haar niet eens."
"Nee," verbeterde ik haar," op zijn bovenarm staat een draak."
De eveneens slonzig afzakkende spijkerbroek liet de bilnaad van deze kolos zien.
"Een bouwvakkersdecolleté," mompelde ik.
Mijn vrouw schoot in de lach en waarschuwde:"Je houdt je in hoor."
"Die auto daar mot nog effe weg!" riep hij tegen zijn vrouw.
Gelukkig was 'die auto daar' niet van ons, maar van een ouder echtpaar aan de andere kant van de lege plek.
Het oude meneertje tenger van postuur en versierd met een klein wit agressief snorretje, dat recht vooruit leek te steken, was echter niet van plan zijn auto weg te halen. Zijn auto mocht naast zijn caravan staan, dus daar bleef hij ook.
"Hij doet het niet, Jos!" riep de groene blote blonde rups.
"Wacht maar effe....!" riep Jos terug.
"Hé kleine," riep Jos naar het keurige meneertje," Haal jij die wagen weg, of mot ik het effe voor je doen!"
Het meneertje draaide zich naar de ingang van de voortent en bukte zich.
Jos was naar hem toegelopen en door het voorraam zag ik de oude mevrouw met een hand voor haar mond staan.
"Nee, JanWillem, niet doen!" riep ze zo luid, dat wij het in onze voortent konden verstaan. Ze duwde haar man opzij en ging met haar tengere figuurtje voor de imposante Jos staan.
"Meneer," sprak zij gedecideerd," U moet oppassen voor mijn man, want hij haalt Hector erbij, hoor. En dat is een zeer gevaarlijke Dobermann."
Jos aarzelde en zei:" Ik ben toevallig helemaal niet bang voor honden."
"Wacht maar Louise, ik kom eraan." hoorden we de felle hoge stem van het meneertje roepen.
Jos bedacht zich geen ogenblik en riep: "Tiny, ophouwen met dat gezeik, we laten de wagen wel op de parkeerplaats staan!" en draaide zich om.
Louise draaide zich eveneens om, verdween in haar voortent en posteerde zich weer voor het raam.
Jos en Tiny beraadslaagden wat te doen, waarbij af en toe boos in de richting van de caravan werd gekeken. Ook keken ze af en toe in onze richting, waarbij we toch de kriebel op de billen kregen.
Intussen was aan de andere zijde van onze caravan een kleine camper komen staan. In de consternatie hadden we daar geen erg in gehad, maar ineens stond hij daar keurig geparkeerd.
Jos en Tiny kwamen in onze richting en stonden enige passen later voor onze ingang. De bolle kop met snor en shaggie werd naar binnen gestoken.
Met holle ogen keken we hem aan en verwachtten de ergste dingen, want wij hadden geen hond meegenomen.
"He meester," sprak Jos," die gozer daar wil niet opzij. Ken jij met je spul niet een stukkie opschuiven?"
Wat was ik de nieuwgekomen camper dankbaar. " Dat zal moeilijk gaan" zei ik, "kijk maar, er staan een camper naast."
Ja nu zagen zij de camper ook en zij zagen ook de onmogelijkheid in om een stukkie op te schuiven.
"Hij is wel groot, he?" vroeg ik quasi belangstellend.
" Ja," zei Tiny glunderend," hij is een meter achtennegentig."
"Nou," zei ik, " ik bedoelde eigenlijk meer de caravan."
"Ach, ja man," norste Jos, " dat klereding. Twee lekke banden heb-ie gehad onderweg. En dan de hele dag dat gezeik van haar aan je kop. 't Heb me acht uur gekost om hier te komen en dan krijg je nog een Dobermann achter je aan. Dus ik ben het wel effe zat voor vandaag."
"Aan de andere kant van de camping," wist ik, "staan de stacaravans. Die hebben ruimere plaatsen. Waarom probeert daar niet een plaatsje te krijgen?"
Uit zijn kontzak pulkte hij een telefoontje en wij gaven hem desgevraagd het nummer van de receptie.
Een opluchting voor ons hele veldje was, het toen bleek, dat hij daar nog kon staan. "Komop Tiny, opschieten!" zei Jos, " he meester je komt maar een pilsie halen bij me." Het convooi van slagschip met woonhuis zeilde ons veldje af op weg naar een betere bestemming.
"Mag ik me even voorstellen," klonk een geknepen hoge mannenstem in de voortent.
Het keurige meneertje maakte zijn entree en sprak:" Mijn naam ik van Diepen, hoogleraar filosofie te Nijmegen. Ik hoop niet dat U door mijn toedoen een aanvaring hebt gehad met dat bolvormige segment, dat zojuist, naar het schijnt, is vertrokken."
Mijn vrouw schonk hem een kopje thee in, wat hij verrast aanvaardde.
"Vraag Uw vrouw ook even." zei ze.
"Louise !!" snerpte professor van Diepen, "kom je theedrinken hier en neem Hector ook maar mee."
"Is hij erg vals?" vroeg ik met nieuwe ongerustheid,
"Welnee, beste kerel," zei van Diepen, "en het is ook geen Dobermann.
Louise kwam binnen met een brede glimlach op de mond en in haar armen een onooglijke Yorkshire-terrier met een strikje op de kop.
"Ik ben Louise en dit is Hector," zei ze, " hij slaapt in het broodmandje."