Dat is niet best

“Dat is niet best meneer Jansen”
Meneer Jansen keek beteuterd en zorgelijk.
“Valt er echt niets meer aan te doen?”
“Nee, ik ben bang van niet.”
“Hoe moet dat nu verder?” vroeg meneer Jansen.
“Tsja, dat is aan u. Daar kan ik niets over zeggen.”
Meneer Jansen keek hem met grote ogen aan, die zich langzaam vulden met vocht.
Er begon een onaangename stilte in de ruimte te hangen.
“Ik moet u verzoeken om weg te gaan” zei de andere persoon.
Het leek wel of meneer Jansen zichzelf in slow motion had gezet. Uiterst traag kwam hij uit de stoel en liep hij naar de deur. Daar leek het er op dat hij niet meer wist hoe hij een deur moest openen. Uiteindelijk ging zijn hand naar de knop. Hij draaide die om, deed de deur open en stapte naar buiten.
De andere persoon was blij dat hij weg was. De hele situatie was erg ongemakkelijk en met emotionele mensen had hij nog nooit kunnen omgaan.
Meneer Jansen liep ondertussen verdoofd door de straten. Hij zag niemand en niemand zag hem. Zonder het zelf te beseffen liep hij in de goede richting naar huis. Daar kwam hij na veertig minuten wandelen aan. Apathisch drukte hij op de bel, terwijl hij de voordeursleutel in zijn rechterjaszak had zitten. Zijn vrouw deed de voordeur open. Toen ze haar man zo zag staan wist ze het eigenlijk al. Hij hoefde niets te zeggen.
“Wat zei die?” vroeg zijn vrouw dan toch maar.
“Dat er niets meer aan te doen was.”
Verschrikt bracht zij haar handen voor haar mond. Heftig schudde zij haar hoofd.
“Nee, zeg dat niet.” Wilde ze uitschreeuwen. En ook bij haar schoten de tranen in de ogen. Ze wilde flink zijn, ook voor hem. Maar ze kon het gewoonweg niet helpen. Het gebeurde gewoon.
“Wat ga je nu doen” vroeg ze, toen ze van de grote schrik bekomen was.
“Wat ik al eerder had moeten doen.”
Ze schrok van zijn woorden, omdat ze wist wat er nu komen zou. Resoluut stond hij op en liep naar de keuken. Hij pakte het kapotte koffiezetapparaat en flikkerde het in de vuilnisbak.
“Morgen kopen we een nieuwe.”