Opmerkelijke wachtkamerlectuur

Het was mij al eerder opgevallen. Mannen die uit de spreekkamer kwamen gingen niet naar huis maar namen opnieuw in de wachtkamer plaats en grepen gretig naar dat ene tijdschrift.

Ooit kwam hier een vrouw binnen die het op de tafel had gelegd en zo stil als ze gekomen was ook weer verdween. Sindsdien was de wachtkamer niet meer hetzelfde. Het leek wel of er een mond op mond campagne was ontstaan onder mannen want zodra een man de wachtkamer binnenkwam greep hij naar dat tijdschrift om er vervolgens grinnikend in te lezen.

Vrouwen zijn vaak in gesprek over opvliegers en hun gewicht. Daar hebben vrouwen het vaak over heb ik zo onderhand wel ontdekt, of over hun mannen die zo kleinzerig zijn en dat het maar goed is dat zij geen kinderen hoeven krijgen want dan zou er geen kind meer geboren worden. Geen wonder eigenlijk dat al die mannen hun heil zoeken in de tijdschriften die er liggen. Sommigen doen alsof ze lezen maar ondertussen zie ik wel dat ze de verhalen van de vrouwen maar wat interessant vinden. Velen van hen zijn bang voor de dokter. Dat zie ik wel aan de manier waarop ze met hun benen wiebelen of hun keel schrapen. Een enkeling staart naar het plafond, soms heb ik dan even oogcontact. Mannen zijn niet zo snel uit het veld geslagen als ze mij zien. Ze doen er niet moeilijk over.

Maar sinds de dag dat het mysterieuze tijdschrift er lag waren ze veranderd. Ze luisterden niet meer naar de vrouwenverhalen, hadden geen oog meer voor wat er om hen heen gebeurde, leken wel van de wereld.

Ik begon zo onderhand wel erg nieuwsgierig te worden naar dat tijdschrift maar durfde niet zo goed dichterbij te komen want mensen schrikken altijd zo van mij.
Toch kon ik mij op een dag niet meer bedwingen.
Het was een dag waarop er van alles anders ging.
De werkster was ziek, de dokter was weggeroepen voor een spoedgeval en de assistente had het druk.
Ik zag kans om ongezien uit mijn schuilplaats te komen en naderde het tijdschrift.
Op dat moment hoorde ik de stem van de vrouw die het zo stil gebracht had. Ik hoorde haar tegen de assistente zeggen dat ze het manuscript weer kwam ophalen want ze had een uitgever gevonden. Het mysterieuze tijdschrift was dus een manuscript wat binnenkort een boek zou worden.

Als een speerspin kroop ik terug naar mijn schuilplaats toen ze binnenkwam. Ik kon nog snel een stukje van de titel lezen, de rest lukte niet meer. De vrouw brak een van mijn draden. Blijkbaar had ze geen netwerk nodig. Haar droom zou zonder mij ook in vervulling gaan. Voor haar begon een ander wachten.

De wachtkamer is weer zoals die was. Ik denk dat ik nu maar eens een verzetje moet verzorgen. Langzaam begin ik mijn landing”.