De nachtmerrie van een jonge puber (mijn leven thuis)

“opstaan!!!” klonk er door de gangen. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik wist dat het papa was, die mama en mij wekte. Ongeduldig als hij was smeet hij de kamerdeur open. “opstaan !!! zei ik !!!” riep hij mij toe. Ik was bang dat hij weer agressief zou worden. Nog wat versuft opende ik mijn ogen en zei: “ja, ik kom al” gisteren ben ik teruggekomen van een zalig weekendje bij Felicity. Ik wou dat ik daar kon gaan wonen. Haar jongste zus Vicky, die 8 jaar jonger was dan zij, wou dan steeds met mij spelen. Ik vond haar zo schattig. Ze vroeg me steeds de zondagmorgen om haar blonde haren in een hoge vlecht te leggen. Haar haar kwam tot midden haar rug en er was geen één haar op haar hoofd die eraan dacht dat ook maar een centimeter af te snijden. Nu is het maandag en weer tijd voor een schoolweek. Straks zit ik op de bus en zie daarna mijn nicht weer in school. Dat is nog gemakkelijk. Als ik uit mijn kamer kom, met mijn kleren om aan te doen in de badkamer, bedenk ik me hoe stil het huis ineens is. Dat was geen goed teken. Straks gebeurt er weer iets, dacht ik. Papa had al vaker gedreigd me iets aan te doen. ‘je doet me elke week al iets aan’ dacht ik dan. Ik rende snel naar de badkamer en sloeg de grijze deur achter me dicht en op slot. Ik deed mijn rode pyjama uit, nam een washandje en begon me te wassen, waarnaar ik een blauwe jeansbroek en een licht gele trui aan deed. Daarna poetste ik mijn tanden en borstelde ik mijn verwarde krullen. ‘Nu vlug gaan eten’ dacht ik. Als ik beneden kwam, stond papa me al op te wachten: “je zou beter wat rapper zijn !!!” zonder dat ik iets verkeerds gedaan heb, valt hij me zo aan. Ik probeerde hem te negeren en voorbij hem te lopen, maar hij houdt me tegen. “heb je me niet gehoord wat ik juist zei!!!!!” riep hij me toe. “papa …” probeerde ik hem kalm te krijgen. Maar dat had geen nut. Hij bleef tegen me doorrazen. Ik werd zo bang dat ik me weer in een hoek ging verstoppen. “doe me geen pijn, papa, alstublieft” smeekte ik hem, maar hij kwam al dichterbij. “op je buik, vooruit” “nee papa, niet met de riem. Alstublieft nee” maar wat ik zei, had geen nut. Hij pakte mij hardhandig vast en draaide me op mijn buik. Hij deed mijn trui omhoog en daar kwam de riem hardhandig neer. De tranen sprongen in mijn ogen. Het deed zo’n pijn. Ik probeerde er niet aan te denken, maar dat kon ik niet… Nog eens. Zijn riem kwam 5x hardhandig op mijn rug neer. Het deed zo’n pijn. “je kunt zien dat je het aan niemand verteld” riep hij terwijl hij zijn riem weer in zijn broek stak. Ik weende, ik weende luid. “STOP MET WENEN en kom eten!!!” riep hij. Langzaam stond ik op. Mijn rug gloeide. Ik dacht dat ik misschien naar Felicity kon lopen en daar blijven. Maar dan vermoordde hij me zeker. Hij zegt het al mijn hele leven. Ik was te jong om geloofd te worden door de politie. Nog minstens 3 jaar moest ik bij hem blijven. Als ik het al ging overleven.
“En nu eten!!!” zei hij toen ik aan tafel kwam zitten. “Eten!!!” hij bleef het maar roepen alsof ik het niet had verstaan. “ik eet al” zei ik heel voorzichtig, bang dat hij me weer ging slaan. Papa bleef me grijnzend aankijken terwijl ik at. ‘straks weer naar school,’ dacht ik. ‘dan zie ik Felicity terug’ “En nu je bord afwassen” snauwde hij me toe. Toen ik mijn bord had afgewassen, was het tijd om mijn boekentas te maken want de schoolbus zou daar zodadelijk zijn. ‘daar ben ik beter, dan hier’ dacht ik. De schoolbus kwam net op tijd. Om te verlossen aan mijn ‘strenge, medogenloze vader’.