Bankje

Op een bankje diep verscholen in het bos zit ik regelmatig te genieten van de rust en van de natuur. Wat ik niet wist op de dagen dat ik hier zit, is dat ik in de gaten word gehouden.
Zoals elke andere dag, loop ik naar mijn bankje en ging zitten, sluit mijn ogen en luister naar de geluiden die het bos maakt.
Na een tijdje open ik mijn ogen, welke aan het licht moeten wennen. De zon schijnt op één bepaalde plek tussen het dak van bladeren door. Het lijkt wel een aanwijzing. Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik sta op en loop naar deze plek toe. Zo op het eerste gezicht is er niks te zien, behalve een hopje bladeren die op de grond zijn gevallen.
Als ik beter kijk, dan zie ik iets glinsteren. Ik ga op mijn knieën zitten en schuif de bladeren opzij met mijn handen. Zodra de bladeren weg zijn, zie ik een soort medaille liggen. Deze is echter anders dan alle andere medailles die ik ooit heb gezien. Op deze medaille is een wolf afgebeeld. Ik raap de medaille op en neem het mee nar het bankje en ga weer zitten. Ik bekijk de medaille zorgvuldig om te zien of ik er een betekenis aan kan geven.

Na mate ik langer naar de medaille kijk, lijkt de kop van de wolf wel tot leven te komen. Ik schud mijn hoofd heen en weer, wrijf in mijn ogen en stop de medaille weg.

De volgende dag en de dagen die daarop volgen ben ik niet bij het bankje geweest. Pas na twee weken heb ik weer tijd om er heen te gaan. Bij het bankje aangekomen ga ik weer zitten, sluit mijn ogen en luister naar de geluiden van het bos. In het begin is alles normaal. Op een gegeven moment valt mij een geluid op dat ik nog niet eerder heb gehoord sinds ik op dat bankje zit. Een geluid dat zo geïsoleerd is dat dit het enige geluid is, dat ik nog kan horen. Het is een soort zacht gejank, nee het lijkt mee op een soort gehuil.
Ik knijp ogen dichter, om het geluid beter te kunnen horen. Hoe harder ik dat probeer, hoe zachter het geluid wordt.

Het geluid vervaagt en gaat op in de rest van de geluiden in het bos. Ik open mijn ogen en die dat de medaille een zilveren gloed afgeeft. Ik pak de medaille uit mijn jaszak en kijk er naar. Er licht een test op, deze heb ik nog niet eerder gezien. Ik probeer het te lezen, maar de tekst is geschreven in een taal die ik niet ken.

Net op het moment dat ik naar huis wil verschijnt er in de verte een gedaante. Geschrokken kijk ik het recht in de ogen aan. Ik zie dat het geen mens is, maar een dier. Zijn geelachtige ogen werken een soort van hypnotiserend en algauw valt er een kalmte over me heen. Het dier komt dichterbij en ik voel geen enkele angst meer. Het is alsof ik het dier al jaren ken, of hij en ik één zijn. Naar mate het dier dichterbij komt, hoor ik het gehuil van eerder steeds luider en duidelijker worden. Als ik beter kijk, zie ik dat het gedaante een wolf is. In alle rust loopt hij op mijn af. Ik zet onbewust een paar passen naar achteren. Ik ga weer zitten op het bankje en de wolf komt voor mij zitten en legt zijn kop in mijn handen. Wat een ongelooflijk intens moment is dit. Ik voel zijn kracht in mijn bloed. Hij tikt met zijn neus tegen mijn jaszak, waar de medaille in zit. Ik haal deze tevoorschijn en die dat deze volledig is opgelicht met de zilveren gloed. Ik kijk er naar en zie dat de onleesbare tekst veranderd in een Engelse tekst
“You are my other me. If I do harm to you, I do harm to myself. If I love and respect you, I love and respect myself”
Ik kijk op van de medaille en de wolf is weg. Met een triest gevoel blijf ik achter op dit bankje. Triest omdat hij weg is, maar blij dat ik dit heb mogen meemaken op dit bankje diep verscholen in het bos.