sneeuw op de zomer bloesem

Oog in oog stonden we daar.
De 2e keer in 40 jaar.
Het was tijd.

Laten we zeggen dat we aan elkaar gewaagd zijn.
Beide erg tactisch, en dol op spelletjes.
Dit zal nog eens interessant kunnen worden.

Ze keek me doordringend aan met haar grijze ogen.
Zo heb ik haar vaak zien kijken.
Ik wist dat ze me het liefst gelijk zou doden, maar zoals ik al zei, we hielen beide wel van een spelletje.

Ik, eerlijk gezegt, wilde vrede.
Maar ik wist dat ik dat met haar niet zou kunnen sluiten.
Daar was ze veel te wispelturig voor.
Altijd al geweest.

Ik liet mijn ogen langzaam over haar heen glijden.
Een oud gezicht vol haat en kou.
Een spierwitte huid, lippen zonder kleur, en lang, zilver haar.

Een lange, ijsblauwe jurk met veel versieringen.
Daar hielt zijn van.

Ze zag er misschien voor velen wel uit als een vorst.
Maar ik kende haar al haar hele leven.
Zonde dat het zo moest eindigen.

Ze deed een stap naar voren.
"Dit heeft lang genoeg geduurd" zei ze
"Voor mij voelde het anders als een paar dagen."

Haar blik werd nog kouder, en ze schraapte haar keel gelijk met een donderslag in de lucht.

"Het heeft lang genoeg geduurd nu" zei ze dreigend.
De lucht om ons heen leek veel kouder geworden.

Voordat ik wat kon zeggen schoot ze een ijsschots op me af.
Ik schoot opzij, en probeerde haar te raken met pijlen.
Ze ontweek ze simpel.

Zo ging het een tijdje over en weer.

We kenden elkaar te goed hiervoor.

Voor de 4e keer schoot zijn ijs-pijlen op me af.
Ik had ze al gezien en stond op het punt ze te blokkeren.
Toen opeens....
Een flits...

Er liep een straaltje bloed over mn wang.
het voelde koud op de plek waar ze me geraakt had.

2 seconden had ik even niet op zitten letten.

Ze kreeg een kans, en die greep ze.

Ze bundelde haar krachten, en voor ik het wist was ik ingepakt in een blok ijs.

Van schrik had ik mn mond open laten staan.
Domme fout.
Door de dikke laag ijs om me heen zag ik nog net haar gezicht.
Ze lachte. Dat was duidelijk.
Maar diep in haar blik dacht ik iets van schuld te zien.

Ik raakte in paniek.
Mijn mond zat vol ijs, en ik kon me niet meer bewegen.
Ik kon niet meer ademen.
Ik kon niks.
Dit was mijn einde.

Maar het feit dat mijn moordenaar mijn eigen zusje was, maakte dit alles heel onecht.