Karel, de kale.

Daar was eens, in een ver land, een rijke koning bij het volk geliefd. Maar deze monarch had drie eigenaardigheden. Hij dacht wel eens na, kende mededogen en had last van twijfels. Daarom waren zijn boeren, burgers en buitenlui niet ontevreden.Nu moet ook gezegd dat noch pracht en praal, noch goud en juwelen, noch wierook en mirre deze gebieder wat deden.
Zo geschiedde het op een gedenkwaardige dag, dat de, hierboven beschreven alleenheerser, eenzaam op zijn troon gezeten, een idee kreeg. Niet zo maar een inval maar een feodaal fantoom en wie bevroedt het diepe denken van een ingekeerd staatshoofd. Het mag de lezer dan ook niet verbazen dat deze losgeslagen leidsheer een raam zocht. En daardoorheen gooide hij zijn hele monarchaal vermogen voor de voeten van zijn stomverbaasd staand volk, dat onmiddellijk de hele massa meenam, als dieven in de nacht en hun onschuld ervoor lieten.
De verrooide hoogedelman trok de bergen in en begon een carrière als heremiet met tijd genoeg om te bekomen, dat leidde tot het inzicht dat juwelen stenen, goud en zilver metalen en paleizen grotten zijn.
Diep beneden vocht het imperialistisch kapitalistisch postproletariaat om losse duiten, dukaten en andere monetair te benoemen ruilmiddelen. De oudvorst echter, hij zag dit in, kreeg spijt, wroeging, berouw en een belast geweten en dat verstoorde zijn transcendente meditaties. In deze ontluistering trof hem een demon en die greep hem beet en sleepte de taak verzakende soeverein in grote beslistheid terug naar zijn wachtende troon.
Het redeloos verworden volk werd daarop van zijn waanzin bevrijd door een eenmalige aanslag der belastingen die hun gerepatrieerde nu beschermheer in staat stelde zijn oude grot weer te vullen met stenen en oude metalen. Want hij wist dat hij altijd in een grot zou wonen en daar hun onschuld kon bewaren.

Guido van Geel