De wachter van de ijszee.

De grote held van het oude Rusland, de machtigste der bogatyri, rijdt op zijn reusachtige hengst over de jonge velden van het heilige vaderland. Nauwelijks vermag het land het gewicht van de held en zijn paard te dragen, diep drukken de hoeven in de aarde. Te groot is hij onder de levenden.
Dagenlang stapt het zware paard met zijn meester voort over de steppe, niets verandert, in geen dag, in geen nacht, niet één keer stijgt de ijzeren ruiter af, maar na vele dagen en vele nachten staat het paard stil. De grote man kijkt op uit zijn diepe gedachten, en spreekt tot zijn metgezel, ‘waarom stopt gij, vriend?’ en dan spreekt het paard, ‘Meester waarheen moet ik U dragen?’.
Dan ziet de bogatyr de weidsheid en de verlatenheid van de wereld en stijgt af. Hij ziet niet dat aan de horizon een groot leger is verschenen. Het blikkert met duizenden schitteringen in de zon, ontelbaar de lansen en wimpels, van staal de schilden, gehard dreigen de kromzwaarden. Maar de man drenkt zijn paard uit de waterzak, pakt daarna zijn wijnzak en neemt een teug van de wijn, en trekt dan zijn machtig zwaard om gras te snijden voor zijn gezel. Maar zie, terwijl hij met brede halen het gras snijdt wordt het bloedrood gekleurd, overal beproeft hij het gras te snijden maar overal wordt het bloedrood. Zijn paard bij het grazen stampt en briest naar de bloedzuigende insecten die hem belagen, maar ten langen leste heeft de held van Rusland een bundel gras vergaard en zijn paard zijn maag gevuld en zij trekken verder.

Verlaten de bloedrode steppe. Door de woestijnen van het verre achterland gaat de ruiter, tot op een verzengende dag weer het paard stil staat. De grote man kijkt op uit zijn gedachten, en spreekt opnieuw tot zijn metgezel, ‘waarom stopt gij?’ en dan spreekt weer het paard, ‘Meester waarheen moet ik U dragen?’ Dan ziet de bogatyr de wrede doornstruiken en de ondoordringbaarheid van de wildernis en stijgt af. Hij ziet niet de ogen die hem beloeren vanuit deze dorre woestenij, niet de blikkerende tanden, niet de speren en de venijnige spiesen en pijlen. Weer geeft de man zijn paard te drinken en nu ook het gras van de steppe, pakt zijn wijnzak en neemt weer een teug van de wijn, en trekt dan zijn zwaard om een weg te banen door de ondoordringbaarheid voor hem. Maar zie, de doornen bloeden rood bloed, zijn paard vertrapt rode takken en stammen, ten langen leste wijken de struiken en trekken zij verder.

Verlaten de bloedrode wildernis. Kouder wordt de wereld om de eenzame ruiter, alleen sneeuw en ijsmuren omgeven hem tot in een nacht het paard weer stopt. De grote man kijkt ten derde male op uit zijn peinzen, en spreekt weer tot zijn metgezel, ‘waarom staat gij stil?’ en dan spreekt weer het paard, ‘Meester waarheen moet ik U dragen?’ Dan ziet de bogatyr de kilte en levenloosheid van de lange nacht en stijgt af. Hij ziet niet de dodelijke bloeddorst die onzichtbaar wit hem volgt en besluipt, niet de tanden klauwen en harpoenen die hem bedreigen.
Het laatste gras uit Rusland geeft de man aan zijn paard, de laatste wijn uit Rusland drinkt de man en dan trekt hij weer zijn zwaard en zwaait het in het rond om zijn stijve spieren te warmen.
Maar zie, rood wordt de sneeuw bevlekt, ten slotte verdwijnt zijn kilte en trekken zij verder, de ruiter en zijn grote hengst.

De sneeuw is bloedrood. Uiteindelijk staat de bogatyr voor de koude ijszee slierten bevroren mist verkillen hem en zijn paard. Langzaam verstenen zij tot de verste rots van het rijk van het heilige Rusland. De bogatyr waakt aan de ijszee.

Guido van Geel