Het huis

Het huis was in 1908 geboren. Toch voelde het huis zich niet oud. Het stond nog stevig op haar palen en fundament. Ze kan zich nog heel goed haar eerste bewoners herinneren. Een jong stel dat al snel vijf kinderen kreeg. Het ging voorspoedig met dit stel en het huis werd regelmatig door goed onderhoud verwend. Toen kwamen de crisesjaren. De vader van het gezin raakte werkloos en het huis in verval. Uiteindelijk moesten deze bewoners het huis verlaten, ze konden de huur niet langer betalen. Het huis stond toen enige tijd leeg. De nieuwe bewoners waren veertigers. Ze hadden geen kinderen. Ze knapten het huis op voordat ze er in kwamen wonen, maar daarna betekende het huis niet meer dan muren en een dak boven hun hoofd. Het huis miste de liefde van haar eerste bewoners. Toen de oorlog begon verliet ook dit stel het huis. Het huis zag om haar heen veel ellende ontstaan. Collega huizen waren platgebombardeerd of raakte door leegstand snel in verval. Om haar heen werden veel andere huizen gesloopt. Uiteindelijk trokken er Duitse soldaten in het huis. Aan onderhoud werd niets gedaan. Het huis voelde zich al snel verwaarloosd. Toen de oorlog was afgelopen verkeerde ze op het randje van de sloop. Het schilde maar weinig of het huis was niet ouder dan zevenenveertig jaar geworden. Het huis werd gered door één van de kinderen van het allereerste bewoners van het huis. De een na jongste zoon zocht samen met zijn nieuwe bruid een onderkomen. Omdat niemand het vervallen huis wilde hebben, ondanks de woningnood, trok deze jongeman in het huis en knapte het langzaam op. Het huis was in de zevende hemel. Nog nooit had ze zich zo geliefd en gewenst gevoeld. Ook dit stel kreeg kinderen. Maar het gezin kende ook veel verdriet. Twee kinderen kwam door een ongeluk op jonge leeftijd te overlijden. De man en de vrouw waren daar zeer verdrietig onder, maar het huis voelde dat zij het gezin troost bood. Ze deed er daarom alles aan om het haar bewoners te behagen. Weer en wind hield zij tegen. De kou hield zij buiten de deur door voor een behaaglijke warmte binnen het huis te zorgen. Het huis en het gezin zagen samen de tijd wegtikken. Totdat de man op hoge leeftijd kwam te overlijden en zijn vrouw naar een verpleegtehuis moest. Het huis was weer leeg. Ze was nu honderdvijf jaren oud, maar als in haar jonge jaren zat ze vol trots en glanzend in de verf te wachten op haar nieuwe bewoners.