my story (1: IK BEN BI)

Ik zou iets ergers moeten voelen dan alleen maar opluchting en blijdschap. Ik zou boos moeten zijn of verdrietig of ik zou me lichtelijk moeten schamen.
Alleen doe ik dat niet. Gelukkig niet.
Eerst dacht ik dat ik haar gewoon bewonderde. Omdat ze anders is dan andere mensen die ik ken. Ik had het bijna afgesloten. Bijna...Stiekem keek ik nog iets verder. Omdat niet de eerste de beste meid me opviel ga ik het weer op.
Ja, ik gaf het op. Ik vond het jammer dat ik niet op meiden viel. Toen ik jonger was wilde ik altijd anders zijn. Dat is een beetje blijven hangen.
Niemand wist dat want ze is zo stil en verlegen en ze praat niet tegen me als ze op wilt vallen waarom heeft ze dat dan niet allang gedaan? Omdat ik anders wilde zijn. Ik wilde niet zo zijn als die andere mensen die opvielen door hun kleding of make-up of hun rare gewoontes.
Ik wilde zo graag opvallen op een andere manier.
Dus zocht ik als nog verder en toen ik het weer op had gegeven sloeg het er als een bom in. Ik zag weer zo'n geweldig, engelachtig, meisje. Wat was ik blij toen ik snapte wat ik voelde. En natuurlijk kwamen de twijfels weer. Die zeiden dat het gewoon mooi meiden waren, dat ik ze bewonderde, meer niet.
Oh shit.. Nee wacht. Het is heel normaal dat iemands uiterlijk me eerst opvalt en daarna pas het innerlijk. Dat was de eerste keer trouwens niet zo.
Vanaf dat moment gingen mijn ogen wagen wijd open staan. Ik zag alles en iedereen.
En na een poosje wist ik het. Niet helemaal zeker want ik heb nog nooit een relatie gehad met een meisje maar dat geldt ook zo voor jongens. En ik vind jongens geweldig weet je.
Dus voor nu weet ik het zeker.
Ik val op jongens én op meiden.

Ik ben Bi.

Ik ben Bi en ik ben er trots op.