Leven na de dood

Lief dagboek ,

Ik ben pas 22. Dat heb ik vorige week net geworden. Sinds ik weet dat ik kanker heb lijkt niets meer vanzelfsprekend. Wie had er nu twee jaar geleden gedacht dat ik 22 zou worden ? Twee jaar geleden kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Een vrij agressieve vorm. Gelukkig ben ik er nog. Maar niet lang meer. Ik weet ook dat het einde nadert. Mijn familie. Wat ga ik ze missen....

Waarom was ik toch zo lomp ? Ik prikte een condoom door en raakte zwanger van Harold. Nu hebben we een zoon , Maria. Begrijp me niet verkeerd , Maria is het beste wat me ooit is overkomen. Mijn prachtige dochter. Met haar blonde engelenhaar. Het gemis hangt als een steen boven me. Ik neem namelijk een van de moeilijkste beslissingen van mijn leven , over mijn leven : Ik krijg euthanasie !

Alles is rond. Vanmiddag vindt het plaats. Harold is erbij. Maria niet. Ik wil dat het kind niet aandoen. Tranen prikken in mijn ogen. Waarom die rotziekte ? Ik ga iedereen zo missen. Maar ik verlang ook naar rust. Ik lig hier in bed met apparatuur om mij heen : morfine , hartbewaking , alles. In een leeg kil ziekenhuis. Goh , wat ben ik in een ellendige positie. Euthanasie is een van de moeilijkste beslissingen die ik moet nemen. Ik weet dat er geen oog meer is op herstel. Dat vindt ik zo erg. Waarom ik ? Waarom mijn familie ? Vragen waar tot op de dag van vandaag geen antwoord op is. Niet alleen ik , maar heel wat families zullen zich deze vraag afstellen.

Ik ga , maar Harold en mijn lieve lieve lieve Maria niet. Ik gun hun een leven. Een leven vol hoop en een mooie toekomst. Ik neem afscheid van de mensen die ik lief heb , maar zie ook de mensen terug die ik eerder heb moeten missen.

Neem lief wie je lief hebt
hou van wie je houdt
aanbidt degene wie je aanbidt
en geniet wanneer je genieten moet

X Free