Die stille haat tegen mij

Gemaakt en geschreven door Ikzelf, de rijmer

Dagboek van mij; Julia Maurits:


Het voorwoord van mijn nieuwe dagboek

Beste lezer,


Vandaag is 19 December, mijn verjaardag, en vandaag heb ik dit nieuwe dagboek gekregen, van mijn oma. Hij was vast heel duur, want hij is in mijn favoriete kleur; blauwig paars, en die is niet veel verkrijgbaar hier in India.

O ja, ik moet me nog voorstellen! Ik heet Julia Maurits, heb 2 broertjes; Jan en Gerit en 3 zusjes; Johanna, Lisa en Denise. En ik woon, zoals ik net al zei, in India. Ik heb veel vrienden en vriendinnen. In dit dagboek ga ik je alles vertellen over mijn leven, mijn vrienden en vriendinnen en wat er allemaal in mijn leven gebeurd. Ik zal je ook alles vertellen over mijn verhuizing en wat ik dan allemaal zal beleven!

Ik hoop dat je het leuk lijkt om mijn dagboek te lezen! Alleen jij mag dat, met de toestemming van mij! ;)


Groetjes Julia Maurits, nu nog in India

20 december; 18:50


Ik hoorde dat mijn vader mij riep, dus liep ik braaf naar hem toe, ondanks dat ik bezig was met het afmaken van mijn werkstuk voor Nederlands. Maar dat maakte even niet uit, want ik had er geen zin in als mijn vader boos werd.

Daar stond mijn vader, onderaan de trap. Hij keek strak voor zich uit, ik dacht: O nee, die is ergens heel boos op! Dus ik liep maar voorzichtig naar beneden en stond midden in de gang stil toen mijn vader mij strak aan keek. “Ik heb je geroepen omdat ik net iets vreselijks gehoord heb!” Vader keek nu niet strak maar vooral verdrietig. “Je vriendin Sanne is net met een afschuwelijk ongeluk overleden…” Hier had ik echt niet op gerekend, de moed zonk me in de schoenen. Heel raar eigenlijk, ik ging naar boven en ging op bed zitten. Daar staarde ik voor me uit, en pas toen baste ik in huilen uit. Wat vond ik dit vreselijk!

Ik vergeet mijn werkstuk voor Nederlands en denk de hele nacht door nog maar aan Sanne. Hoe dan? Waarom? Ik kijk naar de hemel, en vraag: “Waarom HEERE? Waarom hebt u dit laten gebeuren? Wat is er gebeurd, wilde u haar bij U hebben?” Ja, want ik weet dat Sanne altijd heel erg ernstig was in haar geloof. Altijd als wij bijvoorbeeld met haar wilde ‘belletje-lellen’, zei zij dat dat niet van de HEERE mocht. Ik keek dan raar op en zei dan: “Dat is toch niet zo heel erg?!” Maar zij vond dat wel. En nu, is ze overleden, weg, helemaal weg… Waarom? Waarom doet God dit ons en haar familie dit aan?

Met deze vragen en brandde tranen in mijn ogen, viel ik in slaap. In die nacht droomt ik dat ikzelf Sanne wil redden van een ongeluk onder een heel snel rijdende auto, alleen ik kom er zelf onder en sterf…

21 december

Ik werd wakker in mijn bed met een hele boel zweet op mijn voorhoofd. Ik schrok er zo van dat ik uit mijn bed viel. Au! Ik stond weer op en ging op mijn bed zitten. Ik huilde in mezelf, omdat ik denk aan mijn vriendin, Sanne. Ik wilde haar terug, ik wilde Sanne van God afpakken, maar dat ging niet. Ik weet wel zeker dat Sanne nu in de hemel bij haar Vader mag zingen. En misschien zag ze mij ook wel huilen.

22 december


Bij ons gaat een begrafenis altijd al erg snel, al twee dagen na het overlijden. Vandaag was de begrafenis. Sanne’s moeder was heel verdrietig en wou eigenlijk niet dat ze begraven werd en voor altijd bij haar bleef. Maar dat ging niet! Mijn moeder huilde ook en ik met mijn zusjes mee.

Na de begrafenis moesten we de familie condoleren. Iedereen was verdrietig en iedereen leefde met elkaar mee. Dat vond ik heel erg mooi.


word vervolgd