Afknapperitis

Afknapper. Mooi woord, afknapper. Vooral als je het een paar keer herhaalt. Afknapper. Toch is het ervaren van zo’n afknapper minder mooi dan het woord zelf; je denkt aanvankelijk positief over iemand, tot je iets aan die gene ontdekt wat je enorm teleurstelt, irriteert of zelfs afstoot. Als de eerste indruk positief is en later uitdraait op een anticlimax, spreek je van zo’n afknapper.

Natuurlijk is het – vooral in eerste instantie – belangrijk hoe iemand eruit ziet. Ik zou een leugenaar zijn als ik zou beweren dat ik niet kijk naar uiterlijke kenmerken en schoonheden: per slot van rekening is dat het eerste dat ik zie. Toch ben ik nooit afgeknapt op hoe een meisje eruit ziet. Afknappen kan volgens mij alleen als je iemand eerst leuk gevonden hebt, en iemand leuk vinden doe je doorgaans niet vóór je de persoon in kwestie hebt gezien.

Ik vergelijk meisjes met vakantiehuisjes. Val me er niet direct op aan, ik weet niet beter. In mijn optiek hebben ze gewoon veel gemeen. De eerste indruk is vaak dik in orde: alles zit erop en eraan, prachtige bouwstijl en geen tekenen van verval of betonrot. Ze heeft de cv-ketel op de juiste plaats en zelfs het balkon ontbreekt niet. Een mooi gelakte voordeur en gelukkig geen mat met de tekst ‘WELKOM’ erop. Even zie ik in haar het huisje van mijn leven. De reden dat ik vervolgens tóch nog afknap heeft vaak te maken met die voordeur, of eigenlijk met wat er al dan niet uit komt. Met andere woorden: wat ze zegt. Of vaak nog erger: wat ze niet zegt.

Ik knap af op meisjes die tijdens een gesprek alleen bezig zijn met wat ze zelf te vertellen hebben. Meisjes die niet begrijpen dat hetgeen dat je zegt er pas toe doet, als je ook oren hebt naar wat je conversatiepartner te melden heeft. Mijn tenen krommen wanneer ik in ‘gesprek’ ben met zo’n zelfingenomen draak. We staan hier niet op de markt! Toch is niets erger dan meisjes waar je ieder woord – met pijn en moeite – uit moet trekken. Meisjes met een chronisch gebrek aan initiatief en enthousiasme. Meisjes die je vragen overwegend beantwoorden met ‘ik weet niet’, ‘mwah’ en ‘maakt me niet uit’. Meisjes die – zoals iedereen – wel een mening hebben, maar die niet uit durven, of kunnen spreken. Waarom niet? “Kweenie”.