Het 'wij'-gevoel

Wij Nederlanders gaan bij elkaar ‘op de koffie’ in plaats van op visite, en onze typisch Nederlandse stroopwafel plaatsen we dan op de rand van ons dampende bakkie leut. Als wij vervolgens naar een leeg kopje staren en door het praten een droge mond krijgen, is het niet altijd vanzelfsprekend dat het kopje door de gastheer of –vrouw weer bijgevuld wordt. Misschien zijn wij – zoals door velen wordt beweerd – krenterig, maar als échte Nederlander kun je daar prima mee omgaan: ‘Ik zou nog best een bakkie lusten, maar ik vraag er niet om’.
Ik ben trots op onze cultuur, op onze boerenkool met een augurk en worst – onze Herman Brood, en onze Hollandse Nieuwe. Onze oliebollen met poedersuiker, ons pierement, onze melange aan verschillende nationaliteiten, onze kroketten, ons kloteweer, ons rode licht waarin onze lichtekooien als kippen in vitrines aan de consument worden voorgeschoteld. Onze Mark Rutte, ons enorme scala aan verdovende middelen waar menig toerist de wereld voor doorkruist – ons gedoogbeleid. Het zijn ónze jongens als het Nederlands elftal speelt: ónze overwinning als het goed gaat, hun verlies bij een tegendoelpunt. Onze molens, ons Madurodam, onze koninginnedag en ons broodje ros. Ons eeuwig gekanker, onze afsluitdijk, onze Edammer kaas, onze Johnny Jordaan, onze drop, ons piketanussie, onze tulpen uit Amsterdam die helemaal niet uit Amsterdam komen. Onze zuinigheid, onze spreekwoorden en zegswijzen, accenten en dialecten, onze vrijpostigheid, onze Jacobse en van Es, onze penose, onze zware shag en de rest van ónze clichés. Onze tolerantie, onze intolerantie.

Ik ben trots op, en blij met alles wat we nog hebben; alles wat ons Nederlanders, ons Nederlanders maakt. Het wij-gevoel mag ik daarom dagelijks beleven; in de bus, in de kroeg, op straat of thuis – waar ik ook kom, voel ik wij.