Jeremiade

Jeremiëren, mopperen, klagen. Ik doe het graag, en niet omdat ik mezelf er zo populair mee maak, want dat is nou niet echt het geval. Het lucht op, het doet me goed. Het geeft me rust, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik maak me met alle plezier druk om iets wat me dwars zit, om er vervolgens flink op in te hakken en er later wellicht om te lachen. U leest het goed: ergeren is (in veel gevallen) een keuze. Niet altijd, maar vaak wel.
Er zijn veel mensen die mijn houding (of de houding van klagende mensen in het algemeen) bestempelen als negatief, of zelfs pessimistisch. Mocht het zo zijn dat u, als lezer van dit stukje, hetzelfde denkt: ga u schamen. Ik denk dat het aantal ergernisprikkels dat bij een mens binnenkomt, gemiddeld genomen gelijk is. (Soms lijkt het alsof ik ergerniswekkende situaties aantrek, maar gezien het feit ik niet bijgelovig ben lijkt me dat een verwerpelijk idee.) Nu kunt u, na het ontvangen van deze prikkels, voor uzelf beslissen wat te doen: kiest u ervoor deze prikkels zich in uw hersenpan te laten nestelen en langzaam woekerend een burnout of depressie te veroorzaken, onder het mom van verdraagzaamheid en positiviteit? OF gooit u deze prikkels er met dezelfde rotgang weer uit? Ik denk dat u het met mij eens zult zijn dat de laatste keuze zowel de meest praktische als de prettigst leesbare optie is.’
De uitdrukking ‘ik mag niet klagen’.
Als u zegt dat u niet mag klagen geeft u uw aanhoorder bewust het gevoel dat u wel zou wíllen klagen, maar dat niet doet omdat u zich dan misschien een aansteller voelt. Het geinige van deze uitspraak is dat u – als u eerlijk bent – stiekempjes zit te wachten op de doorvraag van uw gesprekspartner. Daarbij geloof ik niet in de juistheid van deze stelling. Waarom zou u niet mogen klagen? Klagen is een fundamenteel recht! Een vrijheid! Een plicht naar uw innerlijke zelf!
Toch is er altijd wel een moraalridder in de buurt die het slimste jongetje of meisje van de klas denkt te zijn door te stellen dat het leven slechter is in Afrika, en dat de Nederlander daarom maar zeurt om het zeuren. Dat het klagen strikt is voorbehouden aan de derde wereld. Bedenkt u dan: alles is relatief.
Deze zogenaamde optimisten zouden mij een grote dienst bewijzen als ze zo snel ze kunnen, zouden emigreren naar Afrika.