Wat er gebeurde na 1986

12-04-1986:
Het is al bijna twaalf uur 's nachts op het moment dat ik op de kerkklok kijk, ze is er nog steeds niet. "We hadden hier toch afgesproken?", vraag ik mezelf af. Het begint voorzichtig te regenen. Ik wacht hier al bijna een half uur, ze zal wel te laat van huis zijn vertrokken. Nog even wachten is niet zo erg, rustig steek ik een sigaret op. Precies op dat moment komt Corinne aangefietst. "Sorry dat ik te laat ben! Onderweg kreeg ik een lekke band en heb het dus moeten plakken. Kom schatje, doe mij ook eens een vuurtje." Op het moment dat ik haar sigaret aanstak rook ik mannenparfum, een andere dan ik zelf op heb.

"Mmm, wat heb jij voor luchtje op?" vraag ik haar. Het verhaal wat ze vervolgens vertelde vond ik nogal doorzichtig. Corinne was duidelijk geïrriteerd; "Kom op Herman, vertrouw mij nou maar gewoon. We zijn al vijf jaar samen, ik ben echt niet zo goedkoop om vreemd te gaan. Zullen we ergens naar binnen gaan? Het regent en heb zin in een wijntje. Deze ronde is voor mij; goed?" Natuurlijk moet ik haar vertrouwen, hoe kon ik zo stom zijn. Corinne is een mooi meisje dus eigenlijk ook niet gek dat mannen haar willen bekijken, ik drink me gewoon helemaal zat en vergeet alles. "Schatje", riep ik haar toe; "vanavond gaan we kruipend naar huis hè?" zei ik lachend. "Nou, sta er dan niet zo te staan ga mee naar binnen, we hebben wat in te halen.", antwoordde Corinne en binnen een minuut zaten we ergens binnen met bier, wijn en een asbak voor onze neus.

De hele nacht hebben wij daar gezeten, gepraat over van alles en nog wat. Ik besloot haar te vertellen dat ik al enige tijd bang ben haar kwijt te raken. Het kwam natuurlijk niet over, ik was al dronken en zij ook. Mijn hart voelde gelucht, alles leek weer koek en ei. Natuurlijk is een relatie na vijf jaar al zo sterk geworden. Samen wonen, trouwen en een kindje. Op het eind van de avond droomden we weg in elkaars gedachten. Het was al laat en de regen was verdwenen. "Kom op, liefje, het is al vier uur. Ik slaap bij jou, Want ik ga echt niet helemaal naar huis fietsen." Zei ze en ineens stond ze daar met onze jassen in haar hand. We liepen naar mijn fiets, ik klom op m'n fiets en zij sprong achterop.
We begonnen te fietsen, ik voelde haar armen om m'n middel heen. Ik voelde haar hoofd zachtjes op mijn rug. "Schatje, wil je even stoppen?", vroeg ze me; "Ik heb iets voor jou. "Mmm, wat is er dan?", antwoordde ik haar, ik wist totaal niet wat ze wilde. "Laten we in dit steegje even een vluggertje doen, en daarna even een sticky roken, ik weet dat je dat wil." Corinne wist mij goed te verleiden en ik besloot af te stappen.

We liepen naar het steegje en samen deelden we een sticky. Toen we uitgerookt waren, streelde ik met mijn hand over haar gezicht en we begonnen met zoenen. Na een paar minuten stopte er ineens een auto bij het steegje waar we stonden. Er stapte een gespierde man van een jaar of 30 uit die tegen mij begon te schreeuwen. Corinne duwde mij weg en rende op de man af. De man betaste haar, ik werd gek. Mijn vriendin, mijn vriendin stond gewoon in mijn gezicht te vrijen met een man die meer dan tien jaar ouder was dan zij! Het werd zwart voor mijn ogen, ik sprong op de man af en plantte mijn vuist op zijn neus. "CORINNE!! KOM BIJ ME TERUG WANT IK HOU VAN JOU! Weet je nog, we zijn vijf jaar samen, samen wonen, trouwen en misschien een kindje, Corinne, nee Corinne!", ik wilde maar één ding, ik wilde haar terug.

Uit de auto kwamen nog drie mannen, één hielp de man die Corinne betast had. Ondertussen kreeg ik de ene klap naar de andere terwijl Corinne daar stond, ze stond daar gewoon te staan. Ze leek meer bezig met de andere mannen. Nonchalant stak ze een sigaret op en schreeuwde de mannen toe mij met rust te laten. Ik weet niet waarom ze dat deed maar ik voelde me bevrijd, tot het moment dat ze tegen mij begon te schreeuwen; "Herman, jij bent echt zielig, je hebt nooit geld, je woont op kamers, hoe kan je voor een vrouw zorgen als je zo zielig bent als jij bent. Vijf jaar lang voelde ik me gevangen maar uit medelijden bleef ik bij je, Herman ik wil niks meer met je te maken hebben!", en deed een stapje naar voren. Ze nam een laatste hijs en hield de brandende peuk in mijn gezicht en trapte me nog na voor ze in de auto stapte en met de mannen wegreed.


07-05-1999:
Om zes uur in de ochtend ging mijn wekker, tijd op om te staan. Een kopje koffie en een sigaret voor ik op de fiets sprong naar het station. Eenmaal op station sprong ik van mijn fiets, zette hem op slot, pakte snel een krant en rende de trein in. Het was druk, toen ik eenmaal zat, sloeg ik de krant open en begon te lezen. Zachtjes hoorde ik een stem; "Herman, Herman, Herman,", ik dacht dat ik spoken hoorde; "Herman, hoe gaat het met je?" Ik keek op, niet wetende wie tegen mij praatte. "Goedemorgen, met mij alles goed," de vrouw tegenover mij keek mij aan, ik herkende het gezicht van Corinne, al moet ik zeggen dat ze er dertien jaar geleden beter uitzag dan nu. Hoe oud zou ze zijn, ik begon te tellen. Ze moet nu 29 jaar zijn maar ze leek wel een jaar of 45. "Herman, het spijt me, het spijt me. Praat met mij Herman, alsjeblieft." Corinne smeekte me met haar te praten, ik vond het een beetje eng. Ik moest uitstappen; "ik ga met je mee Herman, neem me mee," riep Corinne me na en ze stond op. Ik was er klaar mee, ik schreef mijn nummer op en gaf het aan haar. "Corinne, nu heb ik geen tijd voor jou, bel mij vanavond, dan heb ik tijd." Ik stapte de trein uit, liet het me even bezinken en stapte in de bus naar het werk.

Rond een uur of acht 's avonds ging mijn telefoon. Zoals ik al verwachtte hoorde ik de stem van Corinne; "Herman, met Corinne, hoe gaat het met je?" Ik voelde een lang gesprek aankomen; "Met mij gaat alles goed," vertelde ik haar. "Herman, ik ben fout geweest, hartstikke fout geweest," ik hoorde Corinne snikken aan de telefoon. "Corinne, wat is er met je aan de hand? Waarom wil je nu met mij praten, het is zo lang geleden, je hebt me toen zo'n pijn gedaan. Als je het goed wilt maken, heb jij heel wat goed te praten,"; ik was een beetje sceptisch. Corinne deed haar verhaal; "Herman, ik was gelukkig toen we samen waren. Maar ik was onzeker over onze relatie, ik voelde geen vertrouwen en toen ontmoette ik Daan. Met wie ik toen wegreed, bij hem voelde ik me vrij. Ik had het idee dat ik bij hem veel gelukkiger kon zijn dan bij jou. Maar het was fout Herman, hartstikke fout. De laatste zes, zeven maanden van onze relatie ging ik vreemd met al die mannen. Ik was een speeltje voor Daan, ik raakte verslaafd. Elke dag was het raak. Dag in dag uit gebruikte ik, Herman. Daan was een loverboy die mij wist te verlijden. Toen ik negentien was raakte ik zwanger, maar Daan wilde dat ik het kind weg liet halen anders zou hij mij op straat zetten. Dus ik luisterde naar hem. Het ging van kwaad tot erger, elke dag onder invloed van drank en drugs Herman en Daan liet mij voor geld naar bed gaan met allerlei rare mannen."

Ik hoorde het verhaal van Corinne aan, ik raakte verbaasd. Maar waarom moest het zo lopen? Het beste is om tegen haar te zeggen dat ik niks met haar te maken wil hebben, maar mijn gevoel hield mij tegen. Ik wilde naar haar luisteren, en diep, diep van binnen voelde ik nog iets voor haar. Sinds die dag ging ik als vrijgezelle man door het leven die het wel voor elkaar had maar iets miste. Aan de andere kant hoopte ik dat het Corinne niet zou zijn.

"Herman, ik ben veranderd. Ik raakte weer zwanger en kwam in opstand. Toen het kind geboren werd, wilde Daan niks meer van mij. Ik stond met mijn baby op straat en logeerde overal en nergens. De kinderbescherming nam het kind van mij af en ik kwam in een afkick- kliniek. Nu ben ik al jaren clean, herpakte mezelf. Ik begon weer naar je te verlangen, Herman ik wil je. Ik ben zo blij dat ik je tegenkwam. Laten we weer afspreken, laten we weer op de fiets naar dat ene kroegje gaan waar we toen zaten. Daarna samen op de fiets, je weet het Herman. Vrijen in een steegje en samen een sticky roken. Laten we dat weer doen Herman, dan zijn wij samen jong."

Toen ik dit hoorde sloeg mijn hart even over, ik kreeg een déjà vu, ineens wist ik het. Ik wil niks meer met haar te maken hebben. "Corinne, het lijkt mij geen goed idee, je hebt mij toen zoveel pijn gedaan en ik heb daar lang last van gehad. Ik heb respect van jou, dat jij zo hard geknokt hebt na al die tegenslagen en ben bijzonder vereerd dat met me wil afspreken. Maar het lijkt me geen goed idee. Natuurlijk, wat geweest is, is geweest, maar Corinne, het doet me nog steeds pijn. Sinds die dag heb ik nooit meer een vrouw gehad. Ik denk dat het het beste is, als wij gewoon iedereen zijn eigen weg gaan. Misschien komen we elkaar dan nog eens tegen."

"Goed Herman, als dat is hoe je erover denkt! Goed, laat me dan met rust. Waarom laat je me in de steek? Ach weet je Herman, je hebt gelijk, iedereen zijn eigen weg. Fijne avond!", ze gooide de hoorn er hard op. Even ging ik zitten, tegen mijzelf pratend. Ik besloot maar naar bed te gaan om te slapen. Het bleef maar in mijn hoofd spelen. "Ach ja, Corinne, het waren mooie tijden maar wat je me toen flikte kan echt niet. Daarom wil ik je niet meer. Corinne, ik hoop dat het goed met je gaat en dat je ooit nog je liefde vind." Mijn gedachten deelde ik met de muren van de slaapkamer. Na een uur viel ik in slaap.

08-05-1999:
De wekker ging en ik sprong op mijn fiets als elke ochtend. Ik kreeg een SMS-bericht; "Herman, ik vind het jammer dat het zo is gegaan, het leven heeft geen zin meer voor mij. Het ga je goed. XXX Corinne". Meteen belde ik haar, maar kreeg haar niet te pakken. Elke keer als ik belde, voicemail. Ook antwoordde ze niet meer op SMS- berichten.

De verdere loop van het jaar:
Corinne heb ik drie dagen lang proberen te bereiken, zelfs met de telefoon van mijn ouders. Ook hier geen gehoor. Ik besloot naar de politie te gaan. Zelfs de politie kon niks doen. Uiteindelijk werd ze als 'Vermist' opgegeven. Dagen, weken, maanden gingen voorbij. De hoop dat Corinne ooit nog op zou duiken werd kleiner en kleiner.

In november kreeg ik een belletje van de politie. Er is een naakte dode vrouw gevonden in de kofferbak van een auto onder water. Dit is ontdekt toen een duikploeg onder water zocht naar sporen van een liquidatie in de onderwereld. Hoewel ik er van uit ging dat ik Corinne nooit meer levend zou zien, hoopte ik dat ze wel gevonden werd. Al is het maar om iets af te kunnen sluiten, ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Er werd onderzoek gedaan op het lichaam. Het ging om een vrouw van één meter zestig, van ongeveer 30 à 40 jaar met bruin haar. Het kwam me bekend voor, dat moet Corinne zijn. Het kan niet anders. Maar het was Corinne niet, maar Nancy, een vrouw die enkele dagen geleden mysterieus verdwenen was.

Het nieuwe millennium begon, en weer gingen maanden voorbij. Op 07-05-2000, precies een jaar na het telefoongesprek, deelde de politie mede de zoektocht naar Corinne te staken. Ze was inmiddels ook een jaar vermist. De zoektocht kostte veel geld en gezien het verleden van Corinne en dat ze ook nooit ergens mogelijk gezien was. Zo raar was het allemaal niet. Ik moet het maar accepteren, Corinne komt nooit meer terug, waar zal ze zijn? Leeft ze nog?

23-10-2011 (ochtend):
Ik lig op bed, gelukkig getrouwd. Naast mijn vrouw Claudia. "Schat, wat is er?", vroeg ze. "Clau, er is niks, ik zit me alleen te bedenken; waar zou Corinne zijn? Ze is nog steeds niet gevonden, ik heb het daarom nooit kunnen afsluiten.", ik keek Claudia aan. Zij weet altijd het goede te zeggen. Ik ben oprecht blij dat ik bij haar ben, ik ben nu vader van Twan, mijn gezonde jongen. "Herman, ik begrijp je, maar ik denk dat je er rekening mee moet houden dat ze misschien nooit meer gevonden wordt, laat staan dat ze nog leeft." Het is altijd lastig toe te geven dat Claudia waarschijnlijk gelijk had. Ik stond op.De televisie aan, even het nieuws kijken.

Nieuwsuitzending:
"Zoals bekend werd twee weken in de Colombiaanse hoofdstad Bogota een dode vrouw gevonden in een vol olievat, diep onder water. Het blijkt hier om de Nederlandse Corinne Bulterman te gaan die ruim 12 jaar geleden in Nederland als vermist werd opgegeven. De nabestaanden zijn ingelicht..." de uitzending ging verder maar ik kon niet kijken. Ik zat te huilen aan tafel. "Papa, wat is er?" vroeg Twan, niet wetend wat dit nieuwsbericht met mij deed. "Papa is een beetje verdrietig Twan, laat hem maar even met rust." Claudia stond mij hier bij, ik had echt geen flauw idee wat ik hierover tegen mijn eigen kind had moeten zeggen.

23-10-2011 ('s middags):
Eindelijk heb ik het een plekje kunnen geven. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad maar ben blij dat het eindelijk is afgesloten, ik zou niet willen weten hoe Corinne daar terecht is gekomen. Het is verschrikkelijk wat met haar gebeurd is. Maar het maakte me wel bewust van mijn geluk, ik ben gelukkig getrouwd, heb een lieve zoon. Ik koester mijn leven zoals het nu is, blijf niet steken in kwellingen van vroeger, maar ben bezig met het geluk dat ik had, heb en nog zal hebben.

In memoriam:

Corinne Bulterman (14 Maart 1970 - ????)

© Copyright Dylan Klooster

Ingezonden door

Dylan Klooster

Geplaatst op

20-05-2013

Over dit verhaal

Dit verhaal is waarheidsgetrouw en HAD gebeurd kunnen zijn! Koester je geluk, en blijf niet te lang in de ellende van vroeger hangen.

Tags

Dood Familie Liefde Loverboy Mysterie Verdriet