Mijn herinnering

Het kettinkje met het stukje steen hou ik vast met een dichtgeknepen hand. Het steentje brand op mijn huid. Voorzichtig leg ik het voor mij op mijn bureau. De punt van het steentje zijn brokkelig, maar de kern bikkel hard. Zo was het ook tussen Sebastian en mij. Hij liet mij gewoon met rust en ik hem, maar als we elkaar nodig hadden dan waren we er. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het steentje. Het stukje steen wat ik van Sebastian had gekregen. Het stukje steen wat een deel is van Sebastians stukje steen van zijn ketting. Het stukje steen wat ik tijdens handvaardigheid samen met hem heb zitten maken. Het vak waar hij nogal slecht in was. Het vak waar hij van me hield. Het vak waar hij Roos verkering heeft gevraagd, en het vak waar hij mij kapot van verdriet heeft gemaakt. Nu stromen de tranen echt over mijn wangen. Het is half 2 ’s nachts en ik sta in mijn donkere kamer door het open raam de donkere nacht in te kijken.
Al mijn herinneringen stromen door me hoofd, toch voel ik me rustig. Ik pak mijn kettinkje en knijp er hard in. Er brokkel een stukje af. Voor de laatste keer kijk ik er naar. Dan trek ik met één ruk het steentje van het touwtje. Het touwtje hang ik om mijn nek. Het touwtje heeft niks met Sebastian te maken. Het steentje ligt in mijn open hand. Ik pak een stukje stof en leg het er in. Het steentje leg ik in een laatje om het met rust te laten. Het is voorbij. Vergeten is onmogelijk dus heeft het voor mij geen zin als ik het steentje door het raam de donkere nacht in gooi, of kapot te stampen of op een argeloze voorbijganger te gooien of zo. Gewoon met rust laten dat is genoeg. Ik doe het laatje dicht.

© Copyright Verwijderde gebruiker